Νοσταλγία: Τί πονάει περισσότερο; Το Παρελθόν ή ο Έρως;

''

''Σφίξιμο στο στομάχι, ελαφρύς ευπρόσδεκτος πόνος, αφηρημάδα. Σωματικά η νοσταλγία έχει τα ίδια συμπτώματα με τον έρωτα. Ίσως γιαυτό έχουν τόση επιτυχία τα νοσταλγικά τραγούδια και οι πράξεις τύπου oldies but goodies.  Θυμάμαι στη δεκαετία του ’90 έβρισκα φοβερά αξιοθρήνητο κάποιον που στα σαράντα του άκουγε ακόμα Pink Floyd. Σήμαινε η προτίμησή του αυτή ότι είχε σταματήσει να το ψάχνει στη νέα μουσική παραγωγή. Δέκα χρόνια αργότερα θα το λουζόμουν το θέμα με μια μικρή αλλαγή. Δεν επέστρεψα ακριβώς στους Pink Floyd αλλά τί τα θες, σαράντα τοις εκατό των νέων  σχημάτων που μου άρεσαν είχαν βαρειά απάνω τους την πασίγνωστη ψυχεδελική στάμπα.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον David Bowie. Νομίζοντας ότι τον έχω αφήσει γιά πάντα πίσω μου έψαχνα απεγνωσμένα το ηρεμιστικό croon του σε άλλους νεώτερους βαρύτονους μεγαλωμένους φευ με τους δίσκους του λευκού λεπτού δούκα από το Μπρίξτον.

Ακούγοντας ραδιόφωνο την εποχή που η μουσική ανήκε σε άλλους, σε εκπομπές με παλιές επιτυχίες όπως έλεγαν τα προγράμματα που ανακύκλωναν τα αραχνιασμένα της εθνικής δισκοθήκης, μόνο τα κλάματα που δεν έβαζα από τη βαριά θλίψη. Τί άλλο να κάνεις όταν ακούς τίτλο εκπομπής “Περασμένα αλλά όχι ξεχασμένα”; Στην πρώτη φορά που ακούς Κάκια Μένδρη λες : τί παράξενη φωνή!. Στην εικοστή λες: έλεος, πνίγομαι, ανοίξτε κανα παράθυρο!. Εντάξει, στην χιλιοστή το βρίσκεις εξωτικό το πράγμα και το διασκεδάζεις. Δεν παύεις όμως να πνίγεσαι από οίκτο γι αυτούς που συγκινούνται με τα παλιά. Σημαίνει ότι η εποχή τους πέρασε. Αυτοί πέρασαν..''

Διαβάστε περισσότερα..