''«Τα παιδιά του Κάιν» του Νίκου Παναγιωτόπουλου (Μεταίχμιο, σελ. 395) είναι ένα ενδιαφέρον μυθιστόρημα γύρω από τον κύκλο της ανθρώπινης ζωής – γύρω από την επαναστατική μαγική εφηβεία και τους αναπόδραστους μεταγενέστερους προδοτικούς συμβιβασμούς· και ακόμα γύρω από τη μεταμόρφωση που υπέστησαν οι νεοελληνικοί οικιστικοί χώροι και οι δημόσιες συμπεριφορές των τελευταίων τριάντα ετών. Η διασταύρωση του υπαρξιακού και του κοινωνικού διαγράφουν το μεγάλο θεματικό εύρος του έργου, το βάθος του οποίου ωστόσο υστερεί. Διότι, ενώ «Τα παιδιά του Κάιν» θα μπορούσαν να είναι ένα από τα βαρυσήμαντα μυθιστορήματα της μεταδικτατορικής πεζογραφίας, το γεγονός ότι ο δημιουργός (όπως άλλωστε και ο κεντρικός του ήρωας) φιλοδόξησε να σχεδιάσει ένα έργο που να ικανοποιεί και την απαιτητική λογοτεχνική κρίση και το ανυποψίαστο ευρύτερο κοινό, τον οδήγησε σε ένα πεζογράφημα πολυάριθμων χλιαρών συγκερασμών. Επειδή ο Παναγιωτόπουλος είναι σοβαρός πεζογράφος, δεν κατέφυγε σε κραυγαλέες μεθόδους προσεταιρισμού των πιο ανίδεων αναγνωστών του, αλλά προσπάθησε να επιτύχει μια χρυσή ισορροπία ανάμεσα στον κοινό τόπο, στο δύσκολο αφηγηματικό τέχνασμα και στο στερεότυπο τουριστικό φολκλόρ. Με αποτέλεσμα να ..''
Της Ελισάβετ Κοτζιά
No comments:
Post a Comment