Ο Δήμος είχε μια μοναδική αίσθηση του τι είναι δίκαιο και τι άδικο, σε ένα κόσμο γεμάτο ανισότητες και αδικίες. Είχε μια σχεδόν θρησκευτική πίστη σ αυτό που ο ίδιος προσδιόριζε ως αληθές, ακόμα κι αν η αλήθεια του αυτή ήταν άβολη και στενόχωρη, τόσο για τον ίδιο όσο και για τους γύρω. Είχε τέλος μια ταπεινότητα ως προς αυτό που ήταν, ως προς αυτό που σήμαινε το έργο του, ως προς αυτό το οποίο από λάθος θα μπορούσε να εκληφθεί ως έπαρση. Είχε με άλλα λόγια όλα εκείνα τα στοιχεία με τα οποία κάποιος μπορεί να δυστυχίσει γιατί ακριβώς οι άλλοι σκέφτονται διαφορετικά.
Έτσι, έπαιρνε μόνος τα βουνά, τελευταία με τη γυναίκα του την Τερέζα την οποία είχε εντωμεταξύ προσηλυτίσει στο δόγμα μιας επιλεγμένης λιτότητας και μοναχικότητας, και με τον τρόπο αυτό προέκυψαν σπουδαία γραπτά, ιδιαίτερα το βιβλίο «Κρήτη ένα Νησί μια Ήπειρος» που ήταν σύνοψη μιας ζωής και μιας ιδιαίτερης προσέγγισης για τη Φύση. Η Φύση του Δήμου του Τσαντίλη ήταν η Μεσογειακή, οι κουμαριές, οι αγριελιές, τα σχίνα, οι ασφόδελοι, οι χαρουπιές, οι σαύρες, τα μικρόζωα στις ξερολιθιές και τα σκαθάρια στο χώμα. Στην Κρήτη
No comments:
Post a Comment