Ο Διονύσης Σαββόπουλος σημάδεψε με τη μουσική και τα τραγούδια του τις γενιές των δημοκρατικών αγώνων. Μας ταξίδεψε, νέα παιδιά, με το «φορτηγό» του στη ζωή και τον κόσμο, στάθηκε δίπλα μας στις αντιχουντικές συγκεντρώσεις της ΕΦΕΕ, μας γέμισε τρυφερότητα για την Άννα, μας έκανε να ονειρευόμαστε σαν τον καραγκιόζη, έφερε στα χείλη μας «το ροκ του μέλλοντός μας». Κι ύστερα, όταν συνέλαβε, με το τρομερό του ένστικτο, το μέγεθος της ιδεολογικής και κομματικής αυταπάτης βάλθηκε να μας ταρακουνήσει με συμβολικό αλλά και επώδυνο συχνά τρόπο που μας στενοχώρησε κάποιες φορές.
Ο Νιόνιος δεν μάσησε ποτέ τα λόγια του. Αντίθετα, βγήκε μπροστά στις κρίσιμες στιγμές της κοινής μας διαδρομής. Όπως ακριβώς το κάνει και τώρα που δίνουμε τη μάχη κατά της πανδημίας, με όπλο το εμβόλιο: «Πιστεύω ότι ένας υποχρεωτικός εμβολιασμός θα βόλευε και τους δύσπιστους. Θα τους ανακούφιζε επειδή θα τους απάλλασσε από το βάρος της δικής τους ευθύνης. Μερικές φορές πρέπει να βοηθούμε τους άλλους να σώσουν κάπως τα προσχήματα». Και βέβαια, ο Σαββόπουλος δεν παραλείπει να μας θυμίσει και δυο χαρακτηριστικούς γι αυτό που ζούμε στίχους από τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη: «Στων γιατρών σας την παιδεία χαίρεστε λαοί, των θνητών παρηγορία οι Ασκληπιοί».
No comments:
Post a Comment