Εδώ και λίγα χρόνια κατοικώ στη Ραφήνα. Κοντά στο κέντρο του
οικισμού, και γι’ αυτό το σπίτι μου δεν κινδύνευσε από τη φωτιά.
Ευτυχώς, για μένα, επίσης, δεν υπήρχε ανάμεσα σε αυτούς που χάθηκαν
κάποιος συγγενής ή φίλος. Πέρα όμως από την οδύνη που μοιράζομαι με τους
Έλληνες για την απώλεια τόσων ψυχών, έζησα την καταστροφή της πυρκαγιάς
από πολύ κοντά, με μεγάλη αγωνία. Συν το θλιβερό γεγονός ότι διαφόρων
φίλων και γνωστών τα σπίτια έχουν γίνει κάρβουνο.
Παρακολουθώ
στην τηλεόραση τις συζητήσεις για τις «ευθύνες», και αισθάνομαι θλίψη
μαζί με αγανάκτηση. Γιατί είναι αθλιότητα και μικροψυχία να ισχυρίζεται
κανείς, σε τέτοιες στιγμές, ότι για την καταστροφή φταίει η κυβέρνηση, η
αντιπολίτευση, η πυροσβεστική, ο δήμαρχος ή οι ξένοι πράκτορες.
Αθλιότητα γιατί είναι ασέβεια στη μνήμη των νεκρών να χρησιμοποιείς την
απώλειά τους για να κάνεις τη συνηθισμένη, τετριμμένη μικροπολιτική σου.
Και μικροψυχία γιατί, αν και μετά από μία τέτοια τραγωδία δεν
καταφέρεις να δεις την ύπαρξή σου λίγο διαφορετικά, αυτό μαρτυρά ότι
είσαι συναισθηματικά πεθαμένος.
Διαβάστε περισσότερα..
No comments:
Post a Comment