''Όταν
σε πνίγει η οργή, ανοίγεις την πόρτα και παίρνεις τους δρόμους. Περπατάς και
περπατάς μέχρι που συνειδητοποιείς πως το κουβάρι ξετυλίχτηκε πια, μέχρι που
συνειδητοποιείς ότι Μινώταυρος δεν υπάρχει, ποτέ δεν υπήρξε. Δεν ήταν τελικά παρά ο φόβος, δεν ήταν τελικά παρά ο
ίδιος σου ο θυμός. Ένα τέρας χωρίς υπόσταση. Στην άκρη του λαβυρίνθου ξεσπάς σε
τρανταχτά γέλια. Όταν επιστρέφεις , είσαι πια τόσο καλά ώστε μπορείς να γράψεις
ένα πανέμορφο κείμενο. Μερικές φορές γράφεις κι όμορφους στίχους.
Εγώ δεν μπορώ.
Όταν σε κυριεύει η λύπη μπορείς να σταθείς για λίγο
και να κοιτάξεις τα χαμογελαστά πρόσωπα των παιδιών. Τα σπινθηροβόλα τους
ματάκια και τις λαμπερές βιτρίνες της κεντρικής λεωφόρου. Μετά κάθεσαι στο
γραφείο σου και γράφεις ένα πανέμορφο κείμενο. Σπανιότερα γράφεις και μερικούς
όμορφους στίχους.
Εγώ δεν μπορώ..''
No comments:
Post a Comment