ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΑΛΤΙΝΟΣ ''ΑΝΑΠΛΟΥΣ'' της ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΚΟΤΖΙΑ

''Είναι το πιο επίκαιρο βιβλίο της σημερινής ελληνικής λογοτεχνίας. Το δέκατο τέταρτο πεζογραφικό έργο του Θανάση Βαλτινού «Ανάπλους». Ενα μυθιστόρημα που με τη μορφή συνέντευξης μιλάει για την παιδική και εφηβική προϊστορία ενός συγγραφέα - του ίδιου του Θανάση Βαλτινού. Η δραματική βαρύτητά του έγκειται στο ότι αφηγείται μια παλιά ιστορία στο αδυσώπητα σκληρό τοπίο της Λακωνίας, όταν, έχοντας χάσει τον έλεγχο του νου, τα αντίπαλα ιδεολογικά στρατόπεδα άρχισαν να στήνουν ενέδρες, να καρατομούν, να απαγχονίζουν, να αιματοκυλούν ο ένας τον άλλον. Ποιοι; Αντάρτες, τάγματα ασφαλείας, Γερμανοτσολιάδες, χιτομάυδες, συμμορίτες, κατσαπλιάδες. Εχει τόση σημασία πώς θα τους ονομάσουμε, όταν οι μεν συναγωνίζονταν τους δε σε αγριότητα και όταν η ιερή σημασία της ζωής είχε παντελώς απολέσει το νόημά της; Οπως και σε άλλα έργα του Βαλτινού, από τη στιγμή που τεθεί σε εφαρμογή ο νόμος του αίματος, η βαριά μυλόπετρα της εκδίκησης δεν παύει να κινείται. Ο συριστικός ήχος του μίσους, η εφιαλτική κραυγή «θάνατος» αντιλαλεί στα αυτιά του μικρού παιδιού - και όπως φαίνεται η ηχώ της έξαλλης φωνής τον κυνηγά διά βίου. Από την εμφύλια σύγκρουση έχουν περάσει εβδομήντα χρόνια και από το βαρύ κληροδότημά της μονάχα τριάντα πέντε. Ομως από την αγριότητα του νοσηρού λαϊκισμού, της εκφοράς του χάους, της εξημμένης ρητορείας, του κίβδηλου δημόσιου λόγου, φαίνεται πως δεν γλιτώσαμε ακόμα, καθώς πριν από δύο εβδομάδες θερίσαμε ξανά τους δηλητηριώδεις καρπούς μιας νέας εσοδείας. Οταν το αγεφύρωτο, το ασύμπτωτο και το ακραίο βραχυκυκλώνουν το λογικό, η πεζογραφία του Θανάση Βαλτινού μάς υπενθυμίζει μέσω της αναπαράστασης πως στο μη ορατό τμήμα της στροφής παραφυλάνε με μαθηματική ακρίβεια η βία και το αίμα..''

Διαβάστε περισσότερα..