Κάποια Παρασκευή του περασμένου μήνα, βρισκόμουν εν μέσω βιντεοδιάσκεψης με έναν άνδρα γνωστής τράπεζας, όταν μας διέκοψε ένας απαίσιος θόρυβος. Σηκώθηκε ενοχλημένος για να ερευνήσει την πηγή του θορύβου, ο οποίος ακουγόταν σαν μια βαριοπούλα έτοιμη να σπάσει τον τοίχο του.
Ο θόρυβος υποχώρησε μετά από λίγο, αλλά πάνω που αναρωτιόμουν για ποιο λόγο μια τράπεζα να αφήνει οικοδόμους να εκτελούν εργασίες τόσο κοντά στους εργαζόμενούς της, στη μέση μιας εργάσιμης ημέρας, ο θόρυβος άρχισε ξανά. Τότε ακούστηκαν χτυπήματα στην πόρτα του άνδρα, τα οποία προέρχονταν από μια θυμωμένη -όπως ακουγόταν- γυναίκα. Είχα πια σαστίσει. Τι σόι τράπεζα ήταν αυτή;
Όπως αποδείχθηκε, δεν ήταν τράπεζα. Ήταν μια πολυκατοικία. Ο άνδρας από τον οποίο έπαιρνα συνέντευξη, έκανε αυτό που συνήθως έκανε τις Παρασκευές: δούλευε απ’ το σπίτι. Το ίδιο και η γυναίκα που του χτυπούσε την πόρτα, μια γειτόνισσά του, καθώς και άλλοι στην υπόλοιπη πολυκατοικία. Όλοι τους είχαν εκνευριστεί με το θράσος αυτού που τολμούσε να κάνει τέτοιο σαματά, την ώρα που οι ίδιοι προσπαθούσαν να εργαστούν.
Είναι τελικά παράδεισος η τηλε-εργασία;
No comments:
Post a Comment