''Αν η γιαγιά μου ήταν της ιδισυγκρασίας “Είχαμαν τι είχαμαν” η μαμά
μου είναι του “Πώς ήμουνα και πώς έγινα” Η καλλονή μαμά μου είχε όπως
κάθε όμοιά της επενδύσει στην εμφάνισή της. Κλασσική περίπτωση. Είχε
πάντα μεγάλη ιδέα για την ομορφιά της. Όχι όμως τόσο μεγάλη όσο όταν
άρχισε να τη χάνει. Εκεί πραγματικά την μυθοποίησε. Θα μπορούσε κανείς
να υποστηρίξει και ότι μεγαλώνοντας σταμάτησε να κρύβεται. Δεν ξέρω
ακριβώς. Γεγονός πάντως είναι ότι ενώ μια ζωή έπραττε με την εμφάνισή
της ότι κατέβαζε το αθώο της κεφάλι, γερνώντας μας έδωσε τις ωραιότερες
ατάκες ψωνάρας που θα μπορούσαν να απογειώσουν ένα καλό μπουλβάρ. Γέλια
μέχρι δακρύων πικρών.
(να θυμηθώ αργότερα να σας πω πώς αυτή η υπερεκτίμηση της εμφάνισης
κατέστρεψε και τη δική μου ζωή γιατί ναι μεν δεν ασχολήθηκα με την
καλλονή που δεν είχα, αλλά ποτέ δεν σταμάτησα να ασχολούμαι με το πώς θα
την αποκτήσω ή πώς θα αποκρύψω την έλλειψή της. Τον ίδιο χρόνο μου πήρε
κι εμένα. Από την ανάποδη.)
Όταν η μαμά μου λοιπόν άρχισε να μεγαλώνει, όχι ότι είχε αποχωριστεί
ποτέ το μπικίνι της, κάθε μεσημέρι που γύριζε από το κολύμπι το
διασκέδαζε με μερικά ποτηράκια λευκό κρασί . Στην αρχή γιατί της άρεσε,
μετά από βαρεμάρα και στο τέλος γιατί δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.
Η δική μου διάγνωση ήταν κατάθλιψη..''
No comments:
Post a Comment