''Περνάμε όλα μας τα χρόνια μέσα σε δωμάτια και σπίτια. Τόσο αναπόσπαστα, τόσο απαραίτητα, τόσο αναγκαία στη ζωή μας όσο τα ρούχα μας - τι λέω, όσο το ίδιο μας το δέρμα. Μας περιβάλλουν, μας προστατεύουν, μας προσδιορίζουν, μας επιβάλλονται, μας φυλακίζουν. Τόποι διαβίωσης, χώροι ανάπαυσης, εστίες συμβίωσης, έδαφος διαμόρφωσης, ζώνες διασταύρωσης, πεδία σύγκρουσης, φωλιές αναμνήσεων, χώροι ανάρρωσης. Κάτι τόσο αυτονόητο ώστε περνάει απαρατήρητο. Το υπογραμμίζει ο Δημήτρης Πετσετίδης και η διηγηματογραφική του συλλογή «Εν οίκω» (Μεταίχμιο, σελ. 137). Οι δεκαπέντε μικρές ιστορίες του που είναι γραμμένες με αφορμή κάθε λογής δωμάτια (σαλόνια, ύπνου, αίθουσες αναμονής, ένα τσαρδί χτισμένο πάνω στο κλαδί, ενοικιαζόμενα καταλύματα, κοιτώνες νοσοκομείων και απαραιτήτως μες στα σύγχρονα συμφραζόμενα το διαδικτυακό δωμάτιο συζήτησης). Ολες, εκτός μιας, οι ιστορίες είναι γραμμένες σε πρώτο πρόσωπο. Καθώς γεννήθηκε το 1940 στη Σπάρτη, ο διηγηματογράφος έχει τη δυνατότητα να κινηθεί βιωματικά σε ένα πολύ μακρύ χρονικό άνυσμα (από τον πόλεμο μέχρι τις μέρες μας) και σε ένα πολύ πλατύ γεωγραφικό πεδίο (από την επαρχιακή Ελλάδα ώς το αθηναϊκό κέντρο).''
No comments:
Post a Comment