“Και ξαφνικά η σιωπή. Τίποτα να πεις. Ήμουν μόνος και ήταν η ώρα που ο ήχος των
αυτοκινήτων στους δρόμους τρυπούσε τους τοίχους του διαμερίσματος, και ο
ομιχλώδης αέρας της πόλης στεκόταν στο παράθυρο μέσα από το οποίο συνήθως
παρακολουθώ την κίνηση στη γειτονιά, το πηγαινέλα του κόσμου σε εκείνες τις
γωνιές που αντέχουν ακόμα, φορτωμένες μνήμες και μικρές καθημερινές μιζέριες. Είχα
δεκαπέντε λεπτά που παρατηρούσα το φάκελο πάνω στο γραφείο μου, δίπλα σ’ ένα
σταχτοδοχείο από όνυχα γεμάτο αποτσίγαρα και δίπλα το συνηθισμένο ποτήρι με
βότκα. Τίποτα να πεις. (Καμία λέξη,
καμία συζήτηση.) Ο καλπασμός των φαντασμάτων γύρω από το γραφείο, και η εικόνα
της γυναίκας εκείνης να αναδύεται
αιφνίδια από τη μνήμη σκληρή σαν στιλέτο.” (σελ.13)
Ένα γράμμα από μία γυναίκα, με παραλήπτη τον
ιδιωτικό ντεντέκτιβ Ερέδια είναι η αρχή ενός κουβαριού πλεγμένου γύρω από
μυστικά και εγκλήματα. Θα προσπαθήσει να το ξετυλίξει, ανακαλύπτοντας ίντριγκες
και διαφθορά σε μια μεταδικτατορική εποχή της Χιλής, όπου η δημοκρατία έμοιαζε
χάρτινη.
No comments:
Post a Comment