''Στα Νηπενθή του Καρυωτάκη, υπάρχει ένα ποίημα για μια γυναίκα που παίζει πιάνο, με τον τίτλο Αφιέρωμα.
Πάντα μου έκαναν εντύπωση οι στίχοι του, γιατί μοιάζουν με βουβή
κινηματογράφηση. Βλέπουμε το πιάνο και την πιανίστρια, παρακολουθούμε
τις μεταφορές και τις συγκρίσεις του προσώπου και των χεριών που είναι
συγκεντρωμένα στην εκτέλεση, συναισθανόμαστε τη συγκίνηση που
προκαλείται στον ποιητή και μεταδίδεται μέσω ενός άλλου είδους μουσικής,
σιωπηλής, η οποία εξαρτάται αποκλειστικά από την ανάγνωση
Ακούαμε. Και τα αισθήματα, δεσμώτες
που την ελευτερία τους εκερδίζαν.
Δεν θα μάθουμε ποτέ τί ακριβώς έπαιζε η
γυναίκα που έκανε να ακούγονται τα απελευθερωμένα αισθήματα. Εκ των
υστέρων, η μελαγχολική ατμόσφαιρα φέρνει στο νου μια σονάτα του
Μπετόβεν, ένα από τα Νυχτερινά του Σοπέν ή κάτι παρόμοιο. Τίποτε δεν
πρόκειται να μας το βεβαιώσει. Το γεγονός όμως ότι ενστικτωδώς
προσανατολιζόμαστε προς αυτές τις περιοχές, είναι ενδεικτικό..''
No comments:
Post a Comment