Όποιος είδε την ταινία La grande bellezza (2013) του Paolo Sorrentino
θα κρατάει στη μνήμη την αντιπαράθεση μεταξύ της αιώνιας ομορφιάς της
Ρώμης και του θλιβερού παρόντος των κατοίκων της που νομίζουν ότι η
ομορφιά ανήκει πάντα στο παρελθόν. Και πράγματι, από μια άποψη το
μυστικό της ομορφιάς ανήκει εξ ορισμού στο παρελθόν, διότι μόνο το
παρελθόν λύνει τα δεσμά των συμφερόντων και του ωφελισμού που συχνά μας
εμποδίζουν να την γευθούμε. Ιδού η παραδεδομένη ιδέα περί ομορφιάς του
νεώτερου ανθρώπου που σύμφωνα με τον Καντ δεν πρέπει να αποβλέπει σε
κανένα προσωπικό όφελος, να μην έχει καμία σκοπιμότητα, καμία
χρησιμότητα και να τέρπει αχρόνως.
Συνειδητά ή όχι, κάπως έτσι αντιλαμβανόμαστε όλοι την ομορφιά, έστω κι
αν ορισμένες φορές τη νοιώθουμε στο πετσί μας, πληγωμένοι ὴ
ενθουσιασμένοι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γιαγιά μου, σαν επέστρεφε πολλές
φορές από την κυριακάτικη λειτουργία και εκστασιασμένη, έλεγε: Πόσο
όμορφη ήταν η λειτουργία σήμερα!
Η ομορφιά αναφέρεται πάντα στη φύση, στα έργα τέχνης αλλά και στις
πράξεις των ανθρώπων. Μια χειρονομία γενναιοδωρίας, μια πράξη ηρωικής
αυταπάρνησης είναι πάντα όμορφες, μετέχουν του ωραίου. Εδώ η Ηθική,
δηλαδή ο κόσμος του καταστατικού συμφέροντος, συναντάει τον κόσμο του
Ωραίου, δηλαδή της άρσης του συμφέροντος..''
No comments:
Post a Comment