21Η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967
Σαν σήμερα,
πρωί Παρασκευής, απ’ το τρανζίστορ που είχα πάντα στο μαξιλάρι μου, άκουσα
μισοκοιμισμένος κάτι που σε λίγο κατάλαβα ότι αφορά την άρση ορισμένων άρθρων
του Συντάγματος. Θεώρησα ότι κάποιος μιλά για τη δικτατορία του Μεταξά, αλλά σε
λίγα λεπτά ήξερα ότι πληροφορούμαι μια τρέχουσα εξέλιξη. Απ’ το απέναντι
μπαλκόνι, τρία μέτρα απ’ το δικό μου (ένας δρομίσκος παράλληλος της Πατησίων)
βγήκε με τη ρομπα του ο κύριος Ανδρέας, ηλικιωμένος ομοφυλόφιλος που ζούσε με
την αδελφή του. Με παρακάλεσε να πάω για προμήθεια ψωμιού. «Μπορεί να μείνουμε
μέρες στα σπίτια μας», είπε ανήσυχος. «Αν απαγορευθεί η κυκλοφορία τι θα
κάνουμε;».
·
48 χρόνια!
Εκείνο το
ανοιξιάτικο πρωινό ξύπνησα από το υπόκωφο μουγκρητό μιας ερπύστριας. Το άρμα
πέρναγε από τη Σπύρου Μερκούρη, τον δρόμο μπροστά στο σπίτι μας. Με το πέρασμά
του χαρακιές βαθιές άνοιγαν στην άσφαλτο, λες σημειώσεις που κράταγε ένας
ιστορικός στη σάρκα της Ελλάδας.
Στο
ραδιόφωνο επαιάνιζαν εμβατήρια της μεταξικής δικτατορίας. 12 χρονών εγώ και 17
ο αδελφός μου, το θυμάμαι καλά, μιαν έννοια είχαμε: Τον πατέρα!
Μας είχε προετοιμάσει για την ανωμαλία, αν και μάλλον βέβαιος ότι οι δικτάτορες δεν θα το αποτολμούσαν ποτέ! Η τόσο δεινή διάψευση των ελπίδων του για μιαν αδιατάρακτη πορεία της Ελλάδας προς τη δημοκρατία (αν και τα κόμματα του κέντρου και της αριστεράς για πρώτη φορά έδειχναν ικανά να το επιβάλλουν), μας είχε ανησυχήσει. Ζούσα την πρώτη μεγάλη αγωνία μου για την πατρίδα.
Μας είχε προετοιμάσει για την ανωμαλία, αν και μάλλον βέβαιος ότι οι δικτάτορες δεν θα το αποτολμούσαν ποτέ! Η τόσο δεινή διάψευση των ελπίδων του για μιαν αδιατάρακτη πορεία της Ελλάδας προς τη δημοκρατία (αν και τα κόμματα του κέντρου και της αριστεράς για πρώτη φορά έδειχναν ικανά να το επιβάλλουν), μας είχε ανησυχήσει. Ζούσα την πρώτη μεγάλη αγωνία μου για την πατρίδα.
No comments:
Post a Comment