Δεύτερη απόπειρα σπιτικού [Από τη Γερμανία στο πάρκο] συνέχεια 3η

Η δια του έρωτος επανάσταση. Άλλη μία ουτοπία. Άλλη μία ονειροφαντασία. Ανέκαθεν έβλεπα πολύ σινεμά. Κακώς.
Ήταν φορές που φορώντας την Burberry γκαμπαρντίνα μου και την ασορτί φούστα νόμιζα πως ήμουν μια φτασμένη έτοιμη αστή που ξένοιαστη έπινε τον καφέ της στου Zonar’s.
Ήταν φορές που με το μπλουτζίν και τις μάλλινες κάλτσες μέσα στα μποτίνια κατακαλόκαιρο είχα αλλάξει για πάντα τον κόσμο.
Ήταν η βεβαιότητα ότι βροντώντας πίσω μου την πόρτα του μητρικού σπιτιού δε θα χρειαζόταν ποτέ πια να γυρίσω. Σε μια διπλοκατοικία δίπλα στο Πάρκο με περίμενε εκτός από τον εραστή μου και μια υποστηρικτική μποέμ ομήγυρη η οποία είχε πάντα κάτι να διηγηθεί για επιτυχημένες ιστορίες για runaways και gypsies. Ιστορίες που πίστευα.
Με τη φόρα του επαναστάτη νεοφώτιστου έφτασα να συντηρώ κι εμένα και τον ακαμάτη καλλιτέχνη εραστή του ονείρου με μεταφράσεις όντας υπερήφανη για το κατόρθωμά μου. Ήταν εποχές απόλυτης φτώχιας. Την κατάσταση της άμυαλης φοιτήτριας που δανείζονταν μονίμως για να τα βγάλει πέρα διαδέχτηκε η κατάσταση της πλήρους ανέχειας και του δέους απέναντι στους απλήρωτους λογαριασμούς. Ο εραστής έβρισκε την οικονομική μου ανασφάλεια αστικό κατάλοιπο αλλά έβαζε εμένα να ανοίγω την πόρτα όταν η ιδιοκτήτρια του σπιτιού ερχόταν για τα νοίκια. Όταν του ζητούσα να βοηθήσει κι αυτός στο καθάρισμα του σπιτιού απαντούσε θυμωμένα μήπως περιμένω να βάλει και φακιόλι να τον δει η γειτονιά. 

Διβάστε περισσότερα..