''Στην εποχή της κρίσης, η οικονομική ανισότητα βρίσκεται στο επίκεντρο
της δημόσιας συζήτησης. Το γεγονός δεν εκπλήσσει. Οταν κρατικά
επιδοτούμενοι τραπεζίτες που βύθισαν την παγκόσμια οικονομία στην ύφεση
συνεχίζουν να εισπράττουν επταψήφια μπόνους και να νουθετούν άνεργους
φορολογούμενους για τις αρετές της λιτότητας, είναι φυσιολογικό η κοινή
γνώμη να εξεγείρεται. Από την άποψη της δημόσιας πολιτικής, ωστόσο,
εξίσου κομβικό ζήτημα είναι η κοινωνική κινητικότητα – ο βαθμός στον
οποίο κάποιος μπορεί να ξεφύγει από την κοινωνική τάξη και τα οικονομικά
δεδομένα των γονιών του.
Συγκρίνοντας τους δείκτες αλλά και την αντίληψη της κοινωνικής κινητικότητας στις δύο όχθες του Βόρειου Ατλαντικού, παρατηρείται το εξής παράδοξο: οι Αμερικανοί ήταν διαχρονικά περισσότερο διατεθειμένοι να ανεχθούν μεγαλύτερες εισοδηματικές ανισότητες επειδή πίστευαν ότι θα έχουν τη δυνατότητα να αναρριχηθούν. Στην πραγματικότητα, όμως, οι ευκαιρίες για κοινωνικο-οικονομική αναρρίχηση είναι περισσότερες στην Ευρώπη..''
Συγκρίνοντας τους δείκτες αλλά και την αντίληψη της κοινωνικής κινητικότητας στις δύο όχθες του Βόρειου Ατλαντικού, παρατηρείται το εξής παράδοξο: οι Αμερικανοί ήταν διαχρονικά περισσότερο διατεθειμένοι να ανεχθούν μεγαλύτερες εισοδηματικές ανισότητες επειδή πίστευαν ότι θα έχουν τη δυνατότητα να αναρριχηθούν. Στην πραγματικότητα, όμως, οι ευκαιρίες για κοινωνικο-οικονομική αναρρίχηση είναι περισσότερες στην Ευρώπη..''
No comments:
Post a Comment