''Ξύπνησα από σπαρακτικό κλάμα το βράδυ. Το αγοράκι της διπλανής πολυκατοικίας. Καλοκαίρι με ανοιχτά παράθυρα οι γείτονες έρχονται βλέπεις πιο κοντά. Η μαμά του παιδιού φαίνεται πως έδρασε ακαριαία γιατί σχεδόν αμέσως το κλάμα έγινε πιο ήρεμο και γρήγορα σταμάτησε. Τί είχε κάνει το παιδί να ξυπνήσει έτσι άγρια; Κάποιος πόνος; Εφιάλτης;
Είναι τεραστίων διαστάσεων οι εφιάλτες στη παιδική ηλικία. Θυμάμαι όταν είχα ακούσει στο ραδιόφωνο ότι στον Καύκασο οι άνθρωποι ζουν πολλά χρόνια, ξύπναγα μέρες έντρομη ουρλιάζοντας στη μαμά μου ότι θέλω να πάω να ζήσω στον Καύκασο. Ούτε ήξερα πού είναι αυτό, ούτε ήξερα πως τα ουρλιαχτά μου διαβάζονταν ως “Δε θέλω να πεθάνω!” Πώς να απαλλάξεις ένα παιδί από τέτοιο βάρος; Ίσως για αυτό αδυνατώ να ανακαλέσω στη μνήμη τη στιγμή της ανακούφισης από τη μητρική παρουσία. Αργότερα οι εφιάλτες μου έγιναν πιο ιδιωτικοί.''
No comments:
Post a Comment