΄΄Αν και κινούμαι στα προάστεια εδώ και πολλά χρόνια δεν μπόρεσα και δεν θέλησα να αποχωριστώ το κέντρο της πόλης μου στο οποίο στο κάτω κάτω μεγάλωσα και σχεδόν γέρασα. Δεν έχω καν μεταφέρει τα εκλογικά μου δικαιώματα.
Τον τελευταίο καιρό επιστρέφω καθημερινά χωρίς ουσιαστικό λόγο με έναν ανεξήγητο ψυχαναγκασμό στα σπλάχνα της πόλης προσπαθώντας να την καταλάβω.
Όσο μεγαλώνω τόσο μικρότερη μου φαίνεται η πρωτεύουσα της χώρας μου. Μια σταλιά τόπος. Στο χάρτη είναι μια τερατώδης πόλη, το κέντρο της όμως αποκαλύπτει οτι δεν είναι παρά μια τόση δα μικρή επαρχιωτοπούλα. Με την ιστορία της φυσικά, τα παλιά της κλέη, την ώζουσα αγορά της, τις αλλοτινές της φιλοδοξίες , τις σημερινές της χαίνουσες πληγές, αλλά σε μικρογραφία.
Δύσκολα το λες πατρίδα πια αυτό το ξεσκισμένο βρώμικο κορμί που σε κάθε γωνία φωνάζει “Τη βοήθειά σας να πάρω τα φάρμακά μου” “Έχω τέσσερα αδερφάκια να θρέψω” “Σχεδία Περιοδικό Δρόμου!”
No comments:
Post a Comment