Η ΛΑΟΥΡΑ της ΜΑΤΙΝΑΣ ΝΙΚΑ

Η Λάουρα γέμισε ξανά το ποτήρι της με Romanée Grand Cru και τυλίχτηκε με αργές, νωχελικές κινήσεις στη μακριά της ρόμπα. Πήρε μια βαθειά ανάσα και κάθισε αναπαυτικά στην πολυθρόνα της σκεπαστής βεράντας με θέα τη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Για τσιγάρο ούτε σκέψη, πήγαιναν πολλά χρόνια που το είχε κόψει, κάνει κακό στην αναπνοή, στο δέρμα και στη μνήμη. Ούτε τη φουρτουνιασμένη θάλασσα αγαπούσε η Λάουρα. Αλλά ο φρέσκος αέρας κάνει καλό στην αναπνοή, στο δέρμα και στη μνήμη.

Η Λάουρα αγαπούσε το καλοκαίρι, αγαπούσε το αλκοόλ και τίποτε άλλο πια. Ο Μπασίρ ήταν πιστός μουσουλμάνος και δεν έπινε αλκοόλ πριν δύσει ο ήλιος. Ούτε νερό έπινε. Δεν έβαζε μπουκιά στο στόμα του, δεν κάπνιζε και δεν έκανε έρωτα πριν δύσει ο ήλιος την περίοδο του Ραμαζανιού.

Η Λάουρα του είχε από την αρχή εξηγήσει πως δεν χάλαγε ποτέ και για κανέναν το πρόγραμμά της και πως ο βραδινός της ύπνος ήταν ιερός και απαραβίαστος. Έτσι, δεν είχαν πάει μαζί στο κρεβάτι εδώ και δυο εβδομάδες.

Ήταν πάντα πολύ ξηγημένη η Λάουρα. Είχε μεγάλα στητά βυζιά, χυμώδες κορμί και σαρκώδη χείλη. Είχε ακόμα μικρά όνειρα, αποξηραμένα αισθήματα και αφυδατωμένη ψυχή. 

Αν και είχε περάσει τα 45 έμοιαζε τουλάχιστον δέκα χρόνια νεότερη. Βοηθούσαν βέβαια κι οι πλαστικές. Δεν το έκρυβε. Ήταν πολύ ξηγημένη.

Παρατήρησε με απορία τα δάκρυα που νέρωναν το κρασί της.

Η θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη κι η ψυχή της έμπαζε υγρασία. Αν και ήταν καλά σκεπασμένη με τη μακριά της ρόμπα και το στεγανό της κορμί ένιωσε άξαφνα απροστάτευτη.

Η άτιμη η υγρασία βρίσκει διεξόδους μέσα από χαραμάδες και σχισμές που καμιά επέμβαση δεν επουλώνει.

Στριφογύρισε το ποτήρι, στριφογύρισε και το βλέμμα κι αντίκρισε τη ζωή της πριν πάρει τη μεγάλη στροφή.

Θα προτιμούσε να την φωνάζουν Δάφνη όπως παλιά στη γειτονιά των παιδικών της χρόνων.

Θα προτιμούσε να χτυπάει κάθε μέρα κάρτα στο σκονισμένο γραφείο με τον κοιλαρά κι αμόρφωτο προϊστάμενο. Κάθε απόγευμα να φοράει ένα τριμμένο κολλάν κι ένα καινούριο χαμόγελό. Να μαγειρεύει το Σάββατο κοτόπουλο με πιπεριές που τόσο άρεσε στο Γεράσιμο κι ύστερα να παρακολουθεί σαπουνόπερες καθισμένη στον καναπέ του μικροαστικού σαλονιού.

Ο Γεράσιμος όμως, μετά από τόσους όρκους κι ένα ολόκληρο ορνιθοτροφείο στο στομάχι, αποφάσισε εν μία νυκτί να παντρευτεί μια συνάδελφό του.

Η πρώην συνάδελφος και νυν σύζυγος δεν ήταν φυσικά πιο όμορφη από τη Δάφνη. Δεν ήταν καν πιο μορφωμένη από τη Δάφνη που σε μερικούς μήνες θα έπαιρνε το πτυχίο της Φιλοσοφικής. Είχε ωστόσο το σπάνιο πλεονέκτημα να λέει σε όλα «ναι», ακόμα κι όταν δεν την ρωτούσαν.

Μετά την αναγγελία του γάμου, η Λάουρα (που τότε την φώναζαν ακόμα Δάφνη) επίσης αποφάσισε να ενδώσει στις προτάσεις ενός εκδότη περιοδικού life- style. Έκανε λοιπόν την πρώτη της φωτογράφιση φορώντας μόνο γυαλιά μυωπίας και έχοντας στα χέρια έναν δερματόδετο τόμο. Ο τίτλος του βιβλίου ήταν το « Έγκλημακαι Τιμωρία».

Μ’ αυτόν τον εξόφθαλμο τρόπο ξεκίνησε και η σταδιοδρομία της στα εξώφυλλα και τα τηλεοπτικά πλατώ. Το πράγμα ομολογουμένως δε διήρκεσε πολύ.

Η άλλη όμως σταδιοδρομία, στα κοσμικά θέρετρα και στις σουίτες των ακριβών ξενοδοχείων συνεχιζόταν απρόσκοπτα και με μεγάλη επιτυχία.

Κατόρθωσε πάντως να αγοράσει μια όμορφη μεζονέτα στα βόρεια προάστια (πολύ μακριά από την παλιά της γειτονιά) και φρόντισε τα πάντα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.

Είχε υψηλή αισθητική η Λάουρα, ήξερε από Τέχνη και τεχνουργίες, δεν πήγαν τζάμπα οι σπουδές και οι παραχωρήσεις.

Πλήρωνε και κάθε μήνα ανελλιπώς το δωμάτιο και τις υπηρεσίες οι οποίες προσφέρονταν στον πιο κοσμοπολίτικο οίκο ευγηρίας της συμπρωτεύουσας, όπου φιλοξενούνταν η κατάκοιτη μητέρα της.

Εδώ και δυο χρόνια πλήρωνε και τα δίδακτρα στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο που φοιτούσε ο ανιψιός της.

Εδώ και πολλά χρόνια πλήρωνε ανελλιπώς το τίμημα των επιλογών της.

Η Λάουρα παρατήρησε πως η θάλασσα είχε γαληνέψει.

Ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της, ήπιε την τελευταία γουλιά και πήρε μια βαθειά ανάσα.

Μπήκε μέσα στο δωμάτιο με αργές, νωχελικές κινήσεις.

Δε βαριέσαι…

Έχει ο Θεός…

Ήταν κι ο Μπασίρ πολύ καλός άνθρωπος…

Ματίνα Ν. Νίκα