''..Στην προσωπική μου περίπτωση- που θελω να πιστεύω ότι είναι ο μέσος
όρος- μεταξύ 25 και 29 είχαν συμβεί τα τέρατα άσχετα αν εγώ αισθανόμουν
ότι δεν είχε κουνηθεί φύλλο. Η πρώτη μου σχέση, ο πρώτος μου μεγάλος
έρως είχε ήδη αποσαρθρωθεί σαν αφρολέξ καμένο από τον καιρό. Το ίνδαλμά
μου, η μητέρα μου είχε απογυμνωθεί από την αίγλη του αθώου παιδικού
βλέμματος και είχε μείνει με τη γύμνια της μετριότητας ενός μάλλον
ακατάλληλου γονέα. Ο άνθρωπος που θα αντικαθιστούσε τον απόντα πατέρα
μου είχε ήδη πεθάνει. Η απόπειρά μου για σπουδές είχαν διακοπεί μέσα σε
μια ατμόσφαιρα βαρεμάρας και έλλειψης ενδιαφέροντος. Η πρώτη απόπειρα
καριέρρας σε οικογενειακή επιχείρηση είχε τερματίσει άδοξα μετά από
δίχρονη αναποτελεσματική προσπάθεια να ξυπνήσω έγκαιρα το πρωί και να
προσαρμοστώ στην σχάση προσωπικότητας τύπου “το πρωϊ Chanel
το βράδυ αμπέχωνο”. Μέχρι τα 29 είχα ήδη αλλάξει δύο κατοικίες και είχα
καταφύγει γλύφοντας τις πληγές μου στα δέκα δωμάτια ενός ερειπίου όπου
είχα στήσει άλλη μία αποτυχημένη επιχείρηση. Ένοιωθα κατάκοπη. Ούτε καν
γριά. Πτώμα. Η ζωή είχε τελειώσει...''
No comments:
Post a Comment