«Ο εαυτός, ένας αντικατοπτρισμός που αισθάνεται τον εαυτό του και βέβαια δεν πιστεύει πως αυτό που αισθάνεται είναι αντικατοπτρισμός». Μνημονεύοντας το παράθεμα του Douglas Hofstadter, o Julian Baggini αναδεικνύει τη θέση του πως ο εαυτός δεν είναι διαρκής και σταθερός φορέας της ταυτότητάς μας αλλά ελάσιμος, διαλείπων και υποκείμενος σε διαβαθμίσεις. Στους αντίποδες του καρτεσιανού προτάγματος, ο Βρετανός συγγραφέας της μελέτης «The ego trick. What does it mean to be you?» (Granta, σελ. 304) υποστηρίζει, σύμφωνα με τον κριτικογράφο του TLS Charlie Huenemann, πως οι εαυτοί μας δεν υπάρχουν παρά ως ιδιαζόντως επίμονες ψευδαισθήσεις. Ή αλλιώς, πως το «κόλπο του εγώ» συνίσταται στον αξιομνημόνευτο τρόπο με τον οποίο μια σύνθετη δέσμη νοητικών γεγονότων, που έγινε εφικτή χάρη στο μυαλό, δημιουργεί έναν μοναδικό εαυτό, χωρίς να υπάρχει ένα μοναδικό ον που να υποστηρίζει τα γεγονότα αυτά. Τι θα ήταν ο εαυτός, συνεχίζει ο κριτικογράφος, αν υπήρχε; Μερικοί ίσως αισθάνονται πως μέσα μας ορθώνεται μια κολώνα από την καρδιά μέχρι το μυαλό, πίσω από τα μάτια και ανάμεσα στα αυτιά. Εκεί τουλάχιστον δείχνουμε όταν μας ζητούν να αυτοπροσδιοριστούμε. Ξέρουμε βέβαια πως τέτοια κολώνα δεν υπάρχει. Νιώθουμε ωστόσο πως υπάρχει μέσα στον καθένα μας ένας ομογενοποιημένος πυρήνας όπου αισθανόμαστε τα αισθήματά μας, σκεφτόμαστε τις σκέψεις μας και παίρνουμε τις αποφάσεις μας, ένας πυρήνας για τον οποίο αισθανόμαστε υπερηφάνεια ή ντροπή και που ορισμένοι πιστεύουν πως θα επιβιώσει ακόμα και όταν η σάρκα μας θα έχει την τύχη κάθε σάρκας. Οταν όμως αρχίζουμε να..''
No comments:
Post a Comment