Δύσκολα αισθάνεται κανείς «ντόπιος» Αθηναίος, ακόμα κι αν είναι απόγονος τέταρτης γενιάς μετοίκων. Στην πόλη νιώθεις τόπο σου μονάχα το διαμέρισμά σου. Εξ ου και δεν είναι λίγοι εκείνοι που αν και ανδρώθηκαν μέσα στο γκρίζο μπετόν, νιώθουν συντριπτικά ισχυρότερο τον δεσμό με κάποιον μακρινό πατρογονικό επαρχιακό τόπο.
Ετσι κι εγώ νιώθω ότι ανακάλυψα τη ζωογόνο αίσθηση του ανήκειν στα Κύθηρα. Στο Τσιρίγο, το μοναδικό νησί, στο άκρο της Πελοποννήσου που αμφιταλαντεύεται μεταξύ Αιγαίου και Ιονίου πελάγους, αισθάνθηκα ότι το επίθετο «Τσιριγώτης» μου προσέφερε μια ταυτότητα, επιτρέποντάς μου να σταθώ καλύτερα στα πόδια μου απ’ ό,τι με την αθροιστικά μηδενική πολυσημία του «Αθηναίος». Η ανακάλυψη των Κυθήρων, μιας μικρής κοινωνίας με συγκεκριμένα και περατά όρια, αναγνωρίσιμα πρόσωπα που αρχίζουν να λείπουν μόλις πεθάνουν, αλλά που είναι μυστηριωδώς πάντοτε παρόντα στο νησί, μου χάρισε το θείο έναυσμα της δημιουργίας.
No comments:
Post a Comment