''..Η Συνθήκη της ΕΕ (ή του Μάαστριχτ, 1992) δημιούργησε μια εσωτερική δομή πυλώνων, τρεις σύμφωνα με το πρωτόκολλο, de facto τέσσερις. Ο τέταρτος οιονεί πυλώνας αφορούσε στον συντονισμό των οικονομικών πολιτικών των κρατών μελών της ΕΕ. Η θεσμική οριοθέτηση της ΟΝΕ εγκαινίασε ένα παράδειγμα περιφερειακής συνεργασίας πρωτόγνωρο στη διεθνή πρακτική (αλλά και θεωρία): κοινοτική νομισματική πολιτική και διακυβερνητική συνεργασία εντός θεσμικού πλαισίου σε θέματα οικονομικής πολιτικής.
Έκτοτε, η θεσμική εξέλιξη της ΟΝΕ δεν επέτρεψε καμμία πολλαπλασιαστική δυνατότητα οικονομικής ενοποίησης, αποτελώντας έτσι ένα ακόμα τρανό παράδειγμα/επιχείρημα (για τους ένθερμους θιασώτες της διακυβερνητικής λογικής) ότι η νεολειτουργιστική λογική της διάχυσης δεν είναι εν τέλει αυτόματη. Η Συνθήκη του Άμστερνταμ εισήγαγε το Σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης (ψήφισμα του Ευρ. Συμβουλίου, 1997). Οι συναφείς κανονισμοί που επακολούθησαν, όρισαν τη λειτουργία του στη βάση αποτρεπτικών και προληπτικών, αλλά νομικά μη δεσμευτικών, κανόνων. Αυτό σήμαινε ότι σε περίπτωση παραβατικής συμπεριφοράς κράτους μέλους, το Συμβούλιο είχε την αποκλειστική αρμοδιότητα (διακριτικής άρα ευχέρειας) να επιβάλλει κυρώσεις, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν είχαν δικαίωμα να κινηθούν στο Ευρ. Δικαστήριο κατά κράτους μέλους σε περίπτωση μη συμμόρφωσης του, αντίθετα η διαδικασία δύναται να κινηθεί κατά της Ευρ. Επιτροπής ή του Συμβουλίου λόγω μη τήρησης της προβλεπόμενης διαδικασίας. Αλλά και οι νέοι μηχανισμοί που οι εθνικές κυβερνήσεις προωθούν με πρόσχημα την κρίση της Ευρωζώνης – ο Eυρωπαϊκός μηχανισμός σταθερότητας που θα τεθεί σε λειτουργία το 2013, το Σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης ΙΙΙ και το Σύστημα μακροοικονομικής εποπτείας, το Σύμφωνο για το ευρώ – διέπονται από την ίδια ακριβώς λογική. Μάλλον η οικονομική κρίση δεν είναι τόσο μεγάλη ώστε..''Διαβάστε περισσότερα..
No comments:
Post a Comment