Η Ελισάβετ, βγαίνει-για λίγο- από τη ''σιωπή '' τής λογοτεχνικής κριτικής. Στην ''Καθημερινή'' σήμερα.
''..αλλά και για όσους από εμάς ανήκουμε στη γενιά του Πολυτεχνείου, ήρθε ίσως ο καιρός που πρέπει ενεργητικά να απαιτήσουμε την ουσιαστική κατάργηση της προ τριακονταπενταετίας προοδευτικής κατάκτησης του πανεπιστημιακού ασύλου. Ήρθε ο καιρός που πρέπει αποφασιστικά να διαχωρίζουμε τη θέση μας από την ανοχή των κάθε λογής διπρόσωπων λαϊκισμών, ήρθε ο καιρός να απομακρυνθούμε από ό, τι τόσο εύστοχα υπογράμμιζε πριν από 165 χρόνια ο Παύλος Καλλιγάς: «Με τας νεκράς σκιάς της φαντασίας μας περιπλανώμεθα, τας οποίας παρατάττομεν ενώπιόν μας όπως νομίσωμεν ότι συνδυάζονται». Διαφορετικά..''
read more..
''..αλλά και για όσους από εμάς ανήκουμε στη γενιά του Πολυτεχνείου, ήρθε ίσως ο καιρός που πρέπει ενεργητικά να απαιτήσουμε την ουσιαστική κατάργηση της προ τριακονταπενταετίας προοδευτικής κατάκτησης του πανεπιστημιακού ασύλου. Ήρθε ο καιρός που πρέπει αποφασιστικά να διαχωρίζουμε τη θέση μας από την ανοχή των κάθε λογής διπρόσωπων λαϊκισμών, ήρθε ο καιρός να απομακρυνθούμε από ό, τι τόσο εύστοχα υπογράμμιζε πριν από 165 χρόνια ο Παύλος Καλλιγάς: «Με τας νεκράς σκιάς της φαντασίας μας περιπλανώμεθα, τας οποίας παρατάττομεν ενώπιόν μας όπως νομίσωμεν ότι συνδυάζονται». Διαφορετικά..''
read more..
Έχω μία μικρή ένσταση, σχετικά με τον επεξηγηματικό τίτλο του blog "ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΙΑ", στο άρθρο της Ελισάβετ ("ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", της Κυριακής, 22/3), υπό τον τίτλο "Η ολέθρια κοινωνική αυτοδικία".
ReplyDeleteΗ δική μου ανάγνωση δείχνει προς τη διαπίστωση του κενού, κενού εξουσίας, πολιτικής, ποινικών συνεπειών στην "εξοργιστική διγλωσσία" των πολιτικών και στη "διάχυτη διαφθορά", και, μια που η Φύση δεν επιτρέπει κενά, στην -περίπου αυτοδίκαιη- σύνταξη των "αγνώστων-άγνωστων υποκειμένων" που "έχουν στο μεταξύ συνταχθεί ως δυνάμεις κρούσης".
Το άρθρο δεν είναι μία έκκληση στη "μη βία".
Είναι στη διαπίστωση της κοινωνικής αναλγησίας της Πολιτικής και των λειτουργών της (κι αυτό σε μία πρωτόγνωρη κλίμακα), στη διαπίστωση της ανοχής, ή (και το ακόμα σοβαρότερο) της απραξίας του "μέσου" πολίτη απέναντι στην παραβατικότητα, στη διαπίστωση ότι μοιάζουμε όμηροι απολιθωμάτων, όπως το πανεπιστημιακό άσυλο, απολιθωμάτων αφού είμαστε χρήστες μόνο των πλεονεκτημάτων που απορρέουν από αυτά και συστηματικοί επιλήσμονες της συνακόλουθης ευθύνης.
Το άρθρο δείχνει στην "υπερβολικά μονόπλευρη, άκρα ευαισθησία στο ζήτημα της ανυπόγραφης κουκουλοφόρας βίας" (και όχι μόνον) και στον επώδυνα ερωτηματικό τρόπο αντίδρασης.
Αν ήταν να ρισκάρω, στο blog, έναν επεξηγηματικό τίτλο στο άρθρο της Ελισάβετ (εξ ίσου ανοικτό στη δική της ένσταση), θα έγραφα "Και, τώρα πια, τι κάνουμε;" (ίσως το "τώρα πια", σε bold...).
Αποδεκτή η πρόταση για τον τίτλο του άρθρου, που βέβαια δεν είναι της κ.Κοτζιά αλλά του blogger. Ωστόσω, επειδή υπάρχει σειρά παρεμβάσεων για το θέμα προτείνω να διατηρηθεί και ο τωρινός τίτλος. Και για λόγους αναγνωρισιμότητας. Αν επιμένεις θα απευθυνθώ στην συγγραφέα
ReplyDeleteΉταν απόλυτα κατανοητό ότι επρόκειτο για μλπόγκια επέμβαση στον τίτλο.
ReplyDeleteΟ "τωρινός τίτλος" είναι μια χαρά.