Οι τράπεζες είναι σχεδιασμένες για να καταρρέουν. Και αυτό κάνουν. Οι κυβερνήσεις τις θέλουν να είναι και ασφαλή σημεία για τον λαό να κρατά τα χρήματά του, αλλά και επιχειρήσεις που λαμβάνουν ρίσκο στην αναζήτηση κερδών. Είναι ταυτοχρόνως ρυθμιζόμενες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας και επιχειρήσεις που παίρνουν ρίσκο.
Τα κίνητρα προς το management τις κάνουν να τείνουν προς την ανάληψη ρίσκου, όπως αντίστοιχα τα κίνητρα προς τις πολιτείες τις κάνουν να τείνουν προς τη διάσωση της υπηρεσίας κοινής ωφέλειας, όταν «σκάει» αυτή η ανάληψη ρίσκου. Το αποτέλεσμα είναι μια κοστοβόρα αστάθεια.
Αν κάτι είναι ξεκάθαρο αναφορικά με τα γεγονότα των τελευταίων δύο εβδομάδων, αυτό είναι πως οι περίφημες μεταρρυθμίσεις που εισήχθησαν μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση δεν έχουν αλλάξει τίποτα από όλα αυτά και πολύ, ή τουλάχιστον όχι αρκετά.
No comments:
Post a Comment