Ιούλιος 2010 Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, µε καλούσε σε µια συνάντηση στο γραφείο του. Κατάλαβα αµέσως. Το ραντεβού θα είχε χαρακτήρα «υψίστης σηµασίας». Έχοντας στην πλάτη µου τριάντα σχεδόν χρόνια ανέλιξης στην ιεραρχία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είχα συλλέξει εµπειρίες και ερµήνευσα γρήγορα τη σηµειολογία µιας τέτοιας «πρόσκλησης». «Η Ελλάδα, η πατρίδα σου, δοκιµάζεται βαθιά. Είναι καιρός να επιστρέψεις. Θα αναλάβεις Επικεφαλής της Αντιπροσωπείας της Κοµισιόν στην Ελλάδα. Εκεί θα είσαι πιο χρήσιµος...» µου είπε και το δικό µου «ναι» ήταν αυτονόητο. Τριάντα τρία χρόνια µέτοικος στη Γαλλία και στο Βέλγιο, η ξένη γη µε είχε αγκαλιάσει, µε είχε στηρίξει. Εκεί µεγάλωσα τα παιδιά µου. Με κατέλαβε µεγάλη αγωνία στην ιδέα της επανόδου, γιατί ήξερα ότι η χώρα µου κλονιζόταν συθέµελα από τα οικονοµικά –και όχι µόνο– προβλήµατα. Ήµουν ένας Έλληνας του εξωτερικού, που θα επέστρεφε στη χώρα του ως «πρέσβης της ΕΕ», τη στιγµή που το σύνηθες παιχνίδι πολλών κύκλων ήταν ότι «για την κρίση της Ελλάδας φταίει η Ευρώπη»...
Υ.Γ. ''Από το βιβλίο ''Ελλάδα -Ε/Ε., μια σχέση από 40 κύματα'' εκδόσεις Πεδίο''
No comments:
Post a Comment