Κάλεσε κάποτε η πονηρή αλεπού τον πελαργό σε γεύμα, αλλά για να τον κοροϊδέψει και να φάει εκείνη και τη δική του μερίδα, τον σέρβιρε σε ρηχό πιάτο. Βιάστηκε να γελάσει όταν τον είδε να φεύγει νηστικός. Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εδώ, έχει και συνέχεια. Για εκδίκηση, ο φαινομενικά αφελής και ουσιαστικά έξυπνος πελαργός, ανταπέδωσε σύντομα το κάλεσμα της αλεπούς, σερβίροντάς την όμως με τη σειρά του σε ένα μπουκάλι! Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος, θέλει να μας διδάξει ο πάντα επίκαιρος Αίσωπος.
Ο μύθος αυτός κινδυνεύει να επαληθευθεί στην περίπτωση του Ταμείου Ανάκαμψης. Με μια προσαρμογή όμως του ηθικού διδάγματος, που τώρα θα είναι «κλαίει περισσότερο όποιος κλαίει τελευταίος».
Η αλεπού στην περίπτωση του Ταμείου Ανάκαμψης είναι οι «φειδωλές χώρες», που επιμένουν να μειωθεί η διάρκεια υλοποίησης των παρεμβάσεων του ταμείου στα δύο ή έστω στα τρία χρόνια. Με βέβαιο επακόλουθο την αδυναμία των επωφελούμενων χωρών, και ιδίως αυτών του νότου και της ανατολικής πλευράς της Ευρώπης, να απορροφήσουν μέσα σε αυτή τη σφιχτή προθεσμία τις πιστώσεις που θα τους αναλογούν. Σαν την αλεπού που σέρβιρε το γεύμα του πελαργού σε ρηχό πιάτο, με τη βεβαιότητα ότι δεν θα το φάει.
Ο κίνδυνος μη επίτευξης συμφωνίας είναι εμφανής, αν..
No comments:
Post a Comment