Στην αρχή της χρηματοπιστωτικής κρίσης κυκλοφορούσε ένα ανέκδοτο στις
ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Τι χωρίζει, λέει, την Ισλανδία από την Ιρλανδία;
Ένα γράμμα κι έξι μήνες. Τόσο ήταν το διάστημα που χρειάστηκε για να
μεταδοθεί η κρίση από την πρώτη στη δεύτερη. Αλλά ο τότε πρωθυπουργός
της Ιρλανδίας Μπράιαν Κόουεν δεν παραδέχθηκε αμέσως ότι η χώρα του
χρειαζόταν βοήθεια. Άργησε πέντε μήνες. Κι έτσι τον πρόλαβε ο Γιώργος
Παπανδρέου.
Τι θα είχε συμβεί αν η πρώτη χώρα της ευρωζώνης που εντασσόταν σε
πρόγραμμα δεν ήταν η Ελλάδα αλλά η Ιρλανδία; Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Στο
βιβλίο του Η αφύπνιση των δαιμόνων, πάντως, ο Ζαν Πιζανί-Φερύ
υποστηρίζει ότι πιθανότατα η συνέχεια θα ήταν διαφορετική. Κι αυτό,
επειδή η Ιρλανδία ήταν ένας "δυσάρεστος" ένοχος. Οι αμερικανικού τύπου
ακρότητες στον τομέα των ακινήτων και στον χρηματοπιστωτικό τομέα κατά
τη δεκαετία του 2000 δεν ήταν παρά μια διογκωμένη εικόνα των κακών
συνηθειών των ανεπτυγμένων οικονομιών. Ως προς τους ευρωπαϊκούς κανόνες,
αντίθετα, η Ιρλανδία ήταν άψογη: το χρέος της μειώθηκε από 54% του ΑΕΠ
το 1998 σε 25% το 2007. Η Ελλάδα αντίθετα, για λόγους που όλοι
γνωρίζουμε, ήταν ο ιδανικός
Διαβάστε την έρευνα..
No comments:
Post a Comment