«Να βρεις μιαν άλλη θάλασσα μιαν άλλη απαλοσύνη.» Όταν, αρκετούς μήνες πριν, άρχισα να σχεδιάζω την σημερινή εκδήλωση, θεώρησα ότι η φράση αυτή από την Αμοργό, το opus magnum του Νίκου Γκάτσου, θα μπορούσε, στο συγκεκριμένο αυτό περικείμενο, να ακουσθεί και σαν αυτοαναφορικό σχόλιο ενός ποιητή για την εγγενή διασπορικότητα των στίχων του, που διασχίζουν χωρικά και χρονικά σύνορα, για να φθάσουν σε νέες θάλασσες και ολοένα καινούριους δεκτικούς ακροατές και αναγνώστες—όπως η αρχέγονη εκείνη διασπορικότητα των ομηρικών «πτερεόντων» επών ή η ταχεία πτήση των πινδαρικών ωδών.
Όπως έχω γράψει αλλού, η έννοια και λειτουργία της διασπορικότητας καθορίζεται, ισχυρίζομαι, από μία συνεχή ταλάντευση ανάμεσα σε κεντρόφυγες και κεντρομόλες κινήσεις γύρω από πραγματικά ή φαντασιακά κέντρα. Συμφυής με την έννοια και την εμπειρία της διασποράς είναι η ιδέα ενός γενεσιουργού διασκορπισμού, και επομένως απομάκρυνσης, από ένα διασπείρον (disseminating) κέντρο και της δημιουργίας καινούργιων κέντρων δια-σποράς. Η κεντρόφυγος αυτή πορεία, ωστόσο, ποτέ δεν απελευθερώνεται πλήρως από την αναφορικότητά της στην αφετηριακή πράξη δια-σποράς και το αρχέγονο, προγονικό εκείνο κέντρο το οποίο καθορίζει την κατάσταση του διασπορικού και του φαντασιακού που απορρέει απ’ αυτό..''
Διαβαστε περισσότερα..
No comments:
Post a Comment