Σε μια χώρα όπου ο «φιλελευθερισμός» σημαίνει μεγάλη κυβέρνηση και ο «νεοσυντηρητισμός» υποδηλώνει ουτοπικό σθένος, η κατακρεούργηση ενός άλλου αφηρημένου ουσιαστικού ήταν μάλλον αναμενόμενη.
Αλλά τoύτο δεν καθιστά λιγότερο θλιβερό αυτό που έχει υποστεί ο «σοσιαλισμός» από την αμερικανική πολιτική τους τελευταίους μήνες.
Είτε βγαίνει από τα χείλη Δημοκρατικών, οι οποίοι έχουν αρχίσει να βλέπουν θετικά τη λέξη, είτε από τα χείλη Ρεπουμπλικάνων, οι οποίoι νιώθουν ακόμα την ίδια απέχθεια, έχει αποκτήσει ένα νόημα πιο κοντά στην ευρωπαϊκή σοσιαλιστική (ή χριστιανική) δημοκρατία.
Δημοσιονομικές μεταφορές, οικουμενική υγειονομική περίθαλψη, ισχυρά εργατικά συνδικάτα: τα στοιχεία αυτά όχι μόνο δεν ισοδυναμούν με σοσιαλισμό -η Δανία δεν είναι μια κρατικά ελεγχόμενη οικονομία-, αλλά ένας πραγματικός υπέρμαχος του δόγματος αυτού θα τα αντιμαχόταν ως απόπειρα να ξεπουληθεί η επανάσταση. Δεν έχουν σχεδιαστεί για να αντικαταστήσουν την αγορά, όσο για να σταματήσουν τις μάζες από το να στραφούν εναντίον της.
Όλα τα παραπάνω οδηγούν σε μια παράδοξη σκέψη. Οι σκληροπυρηνικοί καπιταλιστές πρέπει να ψηφίσουν έναν Δημοκρατικό πρόεδρο το 2020 -ακόμα και έναν σχετικά αριστεριστή- αντί για έναν Ρεπουμπλικάνο. Άλλωστε, το σύστημα της ελεύθερης αγοράς είναι λιγότερο δημοφιλές από οποιαδήποτε άλλη περίοδο μετά τη δεκαετία του 1930.
Οι Αμερικανοί καπιταλιστές πρέπει να ασπαστούν τον «σοσιαλισμό»
No comments:
Post a Comment