Ο τεχνολογικός ωκεανός και η «νέα Αθήνα»

''Παρίσι, 1972. Στην αίθουσα όπου προβάλλεται η ταινία επικρατεί νεκρική σιγή. Όλοι βλέπουμε στο τέλος ενός διαπλανητικού ταξιδιού, ο εξερευνητής του Σολάρις να ανακαλύπτει έναν ανησυχητικά παράξενο κόσμο. Έναν πλανήτη-ωκεανό, με ανταύγειες νεφρίτη και αμέθυστου, όπου η ύλη γίνεται ένα με το άυλο, δημιουργώντας απίστευτους συνδυασμούς. Έναν κόσμο με συγκεκριμένα αλλά και εφήμερα σχήματα, όπου το σύμπαν του μυαλού και το σύμπαν της εξωτερικής πραγματικότητας συνενώνονται σε έναν εναγκαλισμό έρωτα ή καταστροφής.

Οι παρατηρητές που έχουν έρθει από τη μακρινή Γη μαθαίνουν να κινούνται ανάμεσα σε εξωπραγματικά πλάσματα, που ξεπήδησαν απότομα από το παρελθόν ή από τις ελπίδες τους. Όπως ανακαλύπτουν σιγά σιγά, αυτές οι ταυτόχρονα άυλες αλλά και υλικές οπτασίες είναι η αντανάκλαση της μοναδικής νοημοσύνης, δηλαδή της νοημοσύνης του μεγάλου ωκεανού της ζωής που σκεπάζει και κατοικεί στον πλανήτη. Κανείς δεν μπορεί να πει αν αυτή η συνολική νοημοσύνη είναι καλοπροαίρετη ή εχθρική. Όμως,.'

Διαβάστε περισσότερα..