Τι
ενδιαφέρον παρουσιάζει ο αστυνομικός μύθος, όταν ο δράστης αποκαλύπτεται
-ανεπιφύλακτα, έως ανερυθρίαστα- από τις πρώτες, κιόλας, σελίδες; Και -σε όρους “σασπένς”- πόσο αποδεκτό είναι,
αυτό που ο παραδοσιακός αναγνώστης του “αστυνομικού” ονομάζει “κορύφωση” ή
“κάθαρση”, να μην συναρτάται με τη σύλληψη ή την αυτοκτονία ή, έστω, με την à la Highsmith ατιμωρησία του ενόχου, αλλά με την
εθελούσια, έως “εθελοντική”, ομολογία του;
Ο
Γιαπωνέζος Keigo
Higashino,
συγγραφικό αστέρι στην πατρίδα του[1],
ανατρέπει τον καθιερωμένο αστυνομικό ειρμό, μετακυλίοντας το ερώτημα, από το
παραδοσιακό whodunit ή
το whydidit ή, έστω,
το howdidit,
αναδεικνύοντας έτσι το πρότυπο των πανάρχαιων κινεζικών “αστυνομικών” ιστοριών,
όπου δράστης και φόνος είναι γνωστοί εξ αρχής και ο αναγνώστης εγκαταλείπεται
στην πρόκληση των αλλεπάλληλων μαιάνδρων της γραφειοκρατίας και των αναρίθμητων
προσώπων, που θα οδηγήσουν στην απόδειξη της ενοχής[2].
[1] Ο Keigo
Higashino (1958-), πολυγραφότατος Ιάπωνας συγγραφέας
αστυνομικών και παιδικών βιβλίων, θα εγκαταλείψει την επαγγελματική του
ενασχόληση, ως μηχανικός, μετά την επιτυχία του πρώτου του βιβλίου (“Hokago”/“After school”, 1985). “Η αφοσίωση του υπόπτου Χ” προτάθηκε για
το βραβείο Edgar Allan Poe, το 2012 (βλ. http://en.wikipedia.org/wiki/Keigo_Higashino).
[2] Γνωρίζουμε ότι ο Ολλανδός Robert van Gulik (1920-1967), διέπρεψε στη συγγραφή
κινεζικών αστυνομικών ιστοριών, όπου πρωταγωνιστεί ο δικαστής Τι (πρόσωπο
υπαρκτό, με τον ανώτερο βαθμό του Επιτρόπου, στην Κίνα του 7ου
αιώνα). Ο van
Gulik θα ανατρέψει στα μυθιστορήματά του την
παραδοσιακή κινεζική σχολή, μεταφέροντας, επί το “Δυτικότερο”, την αποκάλυψη
του ενόχου, στο τέλος.
No comments:
Post a Comment