''..Η Ιαπωνία της ακμαίας οικονομίας, της εξελιγμένης τεχνολογίας, της πειθαρχίας, της ευγένειας, της παραδοσιακής ευθιξίας (χαρακίρι), της εργατικότητας (ποιος δεν έχει δει τα κρεβάτια – κουτιά σε ξενοδοχεία, ή δεν έχει ακούσει για την ιδιότυπη ‘λευκή’ απεργία), της ομοιομορφίας ουδόλως εμφανίζεται στην διήγησή της.
Στη χώρα, που νομίζω φανταζόμαστε, πως όλα έχουν την γυαλάδα του αλουμίνιου, του πεντακάθαρου τζαμιού, με τα κτίρια να σχίζουν τα σύννεφα, χωρίς έναν, έστω έναν απείθαρχο κόκκο σκόνης να κρύβεται κάπου.
Στη χώρα, με τους σε απόλυτη τάξη, κήπους, δίχως ένα αποτσίγαρο ή ένα χαρτάκι να βρίσκεται πεταμένο στους δρόμους, σε αυτήν την ‘αποστειρωμένη’ χώρα, συμβαίνουν κατά την Κιρίνο ζοφερά, μαύρα πράγματα.Ο κοινωνικός ιστός είναι άνισος. Πλούτος αλλά και ανέχεια. Οι οικογενειακές σχέσεις χαλαρές, κυρίως ανάμεσα στα ζευγάρια, οι σχέσεις με τα παιδιά σχεδόν διαταραγμένες. Απόλυτη όμως η αφοσίωση στους γέροντες..''
No comments:
Post a Comment