«Όταν αποφάσισα να δοκιμάσω να γράψω νουάρ λογοτεχνία, συνειδητοποίησα αμέσως ότι το Δουβλίνο του ΄50 θα αποτελούσε το ιδανικό σκηνικό. Όλη εκείνη η μουντάδα, η καταχνιά και η καπνιά από το κάρβουνο, εκείνα τα ομιχλώδη πρωινά και τα βροχερά σύθαμπα, εκείνα τα υπέροχα, λυπητερά, ασημόγκριζα δειλινά κατά μήκος της όχθης του καναλιού ανάμεσα στις καμπουριαστές, γρανιτένιες γέφυρες∙ όλη εκείνη η συνομωτικότητα, η συγκαλυμμένη αμαρτία∙ όλη εκείνη η απόγνωση, όλη εκείνη η ενοχή – τι περισσότερο θα μπορούσε να ζητήσει ένας αστυνομικός συγγραφέας;»
Τα λόγια αυτά του Μπάνβιλ/Μπλακ εκφράζουν με τον καλύτερο τρόπο την ατμόσφαιρα του Ασημένιου Κύκνου. Το μουντό, ταλαιπωρημένο Δουβλίνο με όλη του τη μελαγχολία βαραίνει πάνω στις σελίδες του μυθιστορήματος: μια πόλη βροχερή όπου ακόμα και οι καλοκαιριάτικες λιακάδες έχουν κάτι το ξεθωριασμένο και λυπητερό, τα κτήρια είναι γερασμένα και αφρόντιστα, τα ρούχα φτωχικά και φθαρμένα ενώ ο κόσμος του προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με την ανέχεια και τις ενοχές που του φορτώνει ο καθολικισμός – συχνά με τη βοήθεια του ποτού..''
Αφροδίτη Κουρή
Συνέντευξη:http://www.benjaminblackbooks.com/
No comments:
Post a Comment