Ένας, έτοιμος να διαβάσει την “Κραυγή
της κουκουβάγιας”, και μετά να προβάλει την κριτική του
δεινότητα, θα ήταν χρήσιμο να έχει κατά νουν τρεις, τουλάχιστον, αναφορές της Χάισμιθ,
μία γενικότερη και δύο αυτοαναφορικές: (α)
“Βρίσκω το δημόσιο πάθος για δικαιοσύνη άκρως ανιαρό και ψεύτικο, γιατί ούτε η
ζωή ούτε η φύση νοιάζεται αν αποδίδεται ποτέ δικαιοσύνη”[1], (β) “Μία γυναίκα άκρως νευρωτική: να τι είμαι. Ο άνθρωπος του Υπογείου”[2], και (γ) “Στο διάβολο ο αναγνώστης που δεν βρίσκει τους χαρακτήρες αρκετά
συμπαθητικούς ώστε να ταυτιστεί μαζί τους”[3]. Αντανακλαστικά και
συλλογισμοί όχι δυσερμήνευτοι, για τη γόνο μιας μητέρας που ήπιε νέφτι,
προκειμένου να απαλλαγεί από το έμβρυο…
[1] Άντριου Ουίλσον, “Ζωή στο σκοτάδι”
(βιογραφία της Πατρίσια Χάισμιθ), Μετάφραση, Ραλλού Θεωδορίδου (ΝΕΦΕΛΗ) - σελ.
349)
[2]
Η αναφορά στο μυθιστόρημα του
Ντοστογιέφσκι, “Το υπόγειο”, το πρώτο μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι, μετά τον
4ετή εγκλεισμό του στο κάτεργο (Δεκ. 1849-Φεβρ. 1854).
[3] “Ζωή στο σκοτάδι”, οπ. αναφ. σελ. 370.
No comments:
Post a Comment