Η κρίση του κορωνοϊού έφερε στην επιφάνεια πολλές αδυναμίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης· αδυναμίες οικονομικές, πολιτικές, θεσμικές. Μαζί τους ανέδειξε και ένα σοβαρό έλλειμμα, στο οποίο θα μπορούσαν να αποδοθούν σε σημαντικό βαθμό οι αδυναμίες αυτές: το έλλειμμα της συνοχής μεταξύ των ευρωπαϊκών κοινωνιών, μεταξύ των Eυρωπαίων πολιτών.
Η οικονομική, κοινωνική και εδαφική συνοχή ήταν και παραμένει ένα από τα μεγάλα ζητούμενα της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Υπό τη μορφή της μέριμνας για αρμονική ανάπτυξη και μείωση των περιφερειακών ανισοτήτων, η έννοια της συνοχής, έστω και χωρίς να κατονομάζεται, απαντάται ήδη στο προοίμιο της Συνθήκης της Ρώμης, όπου οι υπογράφοντες ηγέτες των κρατών-μελών δηλώνουν την πρόθεσή τους "να ενισχύσουν την ενότητα των οικονομιών τους και να προωθήσουν την αρμονική τους ανάπτυξη, μειώνοντας τις υφιστάμενες ανισότητες μεταξύ των διαφόρων περιοχών και την καθυστέρηση των λιγότερο ευνοημένων". Έκτοτε, έστω και αν ο όρος "συνοχή" εμφανίστηκε για πρώτη φορά μόλις το 1987 στην Ενιαία Πράξη, η προώθησή της αποτέλεσε αντικείμενο πολλών διασκέψεων κορυφής, εκθέσεων, διαρθρωτικών ταμείων, κανονισμών, προγραμμάτων. Εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ δαπανήθηκαν μέχρι σήμερα για την προώθησή της και οι δαπάνες για τη συνοχή εξακολουθούν να αντιπροσωπεύουν περίπου το ένα τρίτο του προϋπολογισμού της Ε.Ε.
No comments:
Post a Comment