Λένε ότι δεν μπορείς να πας δυό φορές στον ίδιο τόπο. Είναι αλήθεια. Στο Βερολίνο βρέθηκα πέντε φορές. Ήταν πέντε διαφορετικές πόλεις. Bέβαια κι εγώ κάθε φορά ήμουν διαφορετική. Την πρώτη φορά ήταν το 1981, σε μια πόλη σκισμένη στα δυό. Η ένταση που δημιουργούσαν οι δύο εχθρικοί κόσμοι πλάϊ-πλάϊ, έφτιανε μια ατμόσφαιρα πιπεράτη, τονωτική, δημιουργική, που μύριζε μπαρούτι. Έζησα το εναλλακτικό Βερολίνο, το Βερολίνο του Kreuzberg και των καταλήψεων. Με καμιά εικοσαριά άλλους έμεινα για τρεις μήνες σε ένα κατειλημμένο σπίτι, που το είχαμε επισκευάσει με πολλή φαντασία. Τα αγόρια της παρέας -όπως και πάρα πολλοί άλλοι- είχαν μαζευτεί στο Βερολίνο από διάφορα μέρη της Γερμανίας για να μην πάνε στρατό. Aπό τότε είχε αρχίσει να φυσάει ο άνεμος της αλλαγής, που θα λέγανε και οι Σκόρπιονς: Τα ανατολικογερμανικά ροκ και πανκ συγκροτήματα έκαναν θραύση. Από την Ανατολική Γερμανία ήταν η βασίλισσα της πανκ, η Νίνα Χάγκεν, αλλά και οι πιο κλασικοί City, που ακούγαμε και χορεύαμε στα πάρτυ με τον ίδιο ενθουσιασμό που είχαμε για τους Cure και τ’ άλλα μεγάλα συγκροτήματα της Δύσης. Το Τείχος πανταχού παρόν, σκεπασμένο με τοιχογραφίες επώνυμων και ανώνυμων street artists, πολλές υπέροχες, αληθινά έργα τέχνης.
Σχεδόν κάθε πρωϊ έλεγα να πάρω την απόφαση και το μετρό και να επισκεφτώ την ανατολική πλευρά. Δεν βρήκα το κουράγιο να πάω ποτέ- κι έτσι έχασα μια ιστορική εμπειρία. Ωστόσο θυμάμαι που έλεγα στην παρέα, ότι ήταν αφύσικο και ανώμαλο αυτή η πόλη να είναι χωρισμένη στα δυό. Και ότι έπρεπε να ενωθεί. Όλοι ανεξαιρέτως – ανάμεσά τους μετριοπαθείς και ριζοσπάστες, Πράσινοι, αριστεριστές, αναρχικοί, πανκ- όλοι με κοιτούσαν σαν να ήμουν τρελή. Ούτε που μπορούσαν να φανταστούν κάτι τέτοιο. Και όμως μερικά χρόνια μετά…
Η δεύτερη φορά ήταν το ’91. Η πόλη μόλις είχε ενωθεί. Επικρατούσε..
No comments:
Post a Comment