Χάιντεγκερ, Ράμφος, Παπαγιώργης και η γενιά της «Χώρας» – του Αντώνη Ζέρβα

''Όλη μας η αγωνία απέρρεε από ένα και μόνο: αυθεντικότης ή αναυθεντικότης, δηλαδή αν καθορίζεσαι βάσει των αληθειών του γνώριμου και δεδομένου κόσμου, ή αντιθέτως βάσει του ιδίου και αναπαλλοτρίωτου τρόπου γνώσεως, της άλλης αλήθειας, του «εκεί», που ξεχνιέται και εξουδετερώνεται μέσα στον κόσμο. Η δεύτερη δυνατότητα, η δυνατότητα της αυθεντικότητας αποτελεί, κατά Χάϊντεγκερ, «την αλήθεια της ύπαρξης».

Κατοικούμε στην αλήθεια και την αναλήθεια ταυτοχρόνως. Όλα εξαρτώνται από τη στροφή που θα κάνει καθένας, από την απόφαση που λαμβάνεις ως προς το «εκεί» της ύπαρξης. Η στροφή είναι ζήτημα «επιθυμίας» και η επιθυμία προς την κατεύθυνση του αυθεντικού καθιστά δυνατή τη γνήσια ποίηση και σκέψη.

Χρειαζόταν, μαθαίνοντας, να ξεμάθει κανείς για «να υπάρξει μέσα σ’ αυτό που δεν έχει όνομα», να ανακαλύψει το «ανέφελο διάστημα του Είναι» και ν’ αφεθεί στο διεκδικητικό του κάλεσμα. Ύπαρξη είναι η έκ-σταση όχι ως ενεργός πραγματικότητα, κάτι το απλώς πραγματικό, ούτε ως συνείδηση, βίωμα, και επομένως ως δυνατότητα για τη μεταφυσική υπέρβασή της, αλλά ο διαυγασμός της καταγωγικής μέριμνας, το «άνοιγμα» προς το «εκεί» της μέσα στον κόσμο. Η μέριμνα και η έκ-σταση αλληλο-επιστηρίζονται στην εμ-μονή της υπάρξεως.''

 Διαβάστε περισσότερα..