Monday, April 10, 2017

Ιωακειμίδης Π. Κ. ΄''Γιατί οι πολιτικοί πρέπει να ακούνε Μπαχ.'' ''ΤΟ ΒΗΜΑ''.

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι οι κατ' εξοχήν ημέρες της θρησκευτικής μουσικής. Της βυζαντινής μουσικής πρώτα απ' όλα. Αλλά και της δυτικής, κλασικής μουσικής. Είναι οι στιγμές του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ και των «Κατά Ματθαίον Παθών» και των αξεπέραστων ρέκβιεμ του μεγαλειώδους Βέρντι ή των λυρικών του Μότσαρτ και του Φορέ, του γερμανικού του Μπραμς (στη γερμανική γλώσσα), του «Stabat Mater» του Περγκολέζι και σειράς άλλων έργων παλαιότερων και σύγχρονων συνθετών από τον Α. Πρατ, τον Τζ. Ταβενέρ, τον Χ. Γκορέσκι μέχρι τον Μ. Θεοδωράκη («Επιτάφιος») κ.ά.

Το γιατί κάποιος ακούει μουσική είναι λίγο-πολύ ως αυτονόητο. Γιατί του αρέσει. Γιατί η μουσική, ως «η γλώσσα του πνεύματος» (J. Swafford, The Language of the Spirit, Λονδίνο, 2017) προσφέρει την τέρψη, τη λύτρωση, την υπέρβαση της ανθρώπινης μοίρας, την επικοινωνία με το ανθρώπινο, το φυσικό και το μεταφυσικό. Ο μεγάλος αργεντινο-ισραηλινός πιανίστας και αρχιμουσικός Ντ. Μπάρεμποϊμ (D. Baremboim) έχει αναλύσει σε άρθρα και βιβλία του την αξία, τη σημασία, τη δύναμη της μουσικής ως μέσου επικοινωνίας και συμφιλίωσης (μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, λ.χ.). Ο J. Barnes στην αριστουργηματική μυθιστορηματική βιογραφία του Ντ. Σοστακόβιτς «Ο Ηχος του Χρόνου» ανατέμνει, μεταξύ άλλων, τη σχέση μουσικής και πολιτικής εξουσίας, ιδιαίτερα σ' ένα ολοκληρωτικό καθεστώς. Αλλά και ο Μ. Θεοδωράκης από μια άλλη θεώρηση. Γνωστά όλα αυτά. 

No comments:

Post a Comment