Δεν ξέρω τι μ' έπιασε και τελευταία θυμάμαι την εποχή της χούντας. Και ιδιαίτερα τις στιγμές που ο καγχασμός σε χώρους επικοινωνίας αντικατέστησε τον φόβο.
Ημουν ηλικιακά μια γενιά πριν από τη γενιά του Πολυτεχνείου. Μια γενιά που σιώπησε μεταξύ της γενιάς του 114 και του Πολυτεχνείου. Μια γενιά απογοητευμένη, σιωπηλή και θυμωμένη. Που την επαύριον των τανκς των προδοτών είχαμε θυμό για την απρονοησία των αριστερών και κεντρώων δυνάμεων, που πιάστηκαν στον ύπνο. Επιπλέον, η σιγή του λαού ήταν εκκωφαντική. Η πληροφορία περιοριζόταν στις εκπομπές του BBC και της Ντόιτσε Βέλε του Παύλου Μπακογιάννη και του Κώστα Νικολάου, για όσους είχαν ραδιόφωνο. Η «Καθημερινή» της Βλάχου είχε κλείσει και «ΤΑ ΝΕΑ» και «Το Βήμα» λειτουργούσαν υπό καθεστώς λογοκρισίας. Ομως η παρουσία τους και μόνο φάνταζε σαν κρυμμένο σύμβολο δημοκρατίας και διακριτικής ενημέρωσης, που έβρισκε πάντα υπαινικτικούς τρόπους αντίστασης και με κίνδυνο να κλείσουν ή δημοσιογράφοι να βρεθούν πίσω από τα κάγκελα της ΕΣΑ.
Βέβαια, κατά καιρούς υπήρχαν και ξένα περιοδικά και εφημερίδες από τις οποίες
No comments:
Post a Comment