Από το σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ στο σύμφωνο Τσακαλώτου – Ντάισελμπλουμ

Επί Στάλιν, την εξόντωση των θυμάτων ακολουθούσε η εξαφάνισή τους από τις ομαδικές φωτογραφίες στις οποίες κάποτε εμφανίζονταν. Ο έλεγχος της Ιστορίας από τον Στάλιν με την επιβολή του πάνω στο κόμμα που εκπροσωπούσε την «ιστορική αναγκαιότητα» ήταν απόλυτη. Τα θύματά του πίστευαν σε κάποια ιδεολογικά προτάγματα, ενώ ο Στάλιν τα χρησιμοποιούσε για την προσωπική επιβολή του. Η Ιστορία άφησε πίσω της τις «ομολογίες» των Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ, συντρόφων του Στάλιν που εκτελέστηκαν το 1936 γιατί δήθεν συνωμοτούσαν εναντίον της Επανάστασης. Στον ματωμένο κατάλογο: Μπουχάριν, Τρότσκι, Τουχατσέφσκι, Ρίκοφ…[1]

Τα επώνυμα αυτά θύματα εκπροσωπούσαν τα εκατομμύρια πιστών που θυσιάστηκαν και αυτών που συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να αφιερώνουν τη ζωή τους στο όραμα του Σκότους. Το πλεονέκτημα του Αφεντικού ήταν ότι δεν είχε ούτε πίστη ούτε όραμα και κυνικά χειραγωγούσε την ευπιστία των θυμάτων του...

Διαβάστε περισσότερα..