Η εμφάνισή του στο γήπεδο του Πανελληνίου τις προάλλες ενθουσίασε κοινό
και κριτικούς. Οταν τον άκουσα να λέει «Ισκρα στα ρωσικά σημαίνει σπίθα,
και Ισκρα λεγόταν η εφημερίδα που έβγαζε ο Λένιν στα μαύρα χρόνια της
τσαρικής τρομοκρατίας», ένιωσα το ρίγος της κομμουνιστικής ανατριχίλας
να με διαπερνά. Θες να είναι ο πνευματικός όγκος της φωνής του όταν
βγάζει λέξεις μαγικές, όπως «δραχμή»; Θες να είναι ο αγωνιστικός
δυναμισμός του, οι ουλές και οι ρυτίδες που χάραξαν στο πρόσωπό του οι
ταξικοί αγώνες και τα Οχι; Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι είναι αυτό που με
γοητεύει στον Παναγιώτη Λαφαζάνη και, για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω
να το προσδιορίσω. Μου αρκεί που με γοητεύει. Είναι σαν κάτι φωνές που
δεν σε νοιάζει τι τραγουδούν. Αρκεί να τις ακούς να τραγουδούν...
No comments:
Post a Comment