Είχα και εγώ την τύχη – πολύ λίγο, βέβαια - να γνωρίσω το Ζολώτα. Θέλω να διηγηθώ δύο προσωπικές ιστορίες που έχουν σχέση με αυτό το σπουδαίο άνθρωπο. Η μία έχει σχέση με τη περιβόητη διολίσθηση της δραχμής και η άλλη με την απόφαση της ΕΕ το 1989 να προχωρήσει στην ΟΝΕ.
Η ιστορία με τη διολίσθηση.
Όπως ξέρουμε ο Ζολώτας ήταν ο αρχιτέκτονας της διολίσθησης της δραχμής. Από το 1953 μέχρι και το 1975, δηλαδή επί 22 χρόνια, η δραχμή ήταν συνδεδεμένη με το δολάριο με σχέση ένα προς τριάντα και σύμφωνα με το ισχύόν ελληνικό Σύνταγμα για να γίνει υποτίμηση έπρεπε να την αποφασίσει το ελληνικό κοινοβούλιο. Μετά, όμως, την εγκατάλειψη της σύνδεσης του δολαρίου με το χρυσό το 1971 και κυρίως μετά την πρώτη πετρελαϊκή κρίση του 1973, οι οικονομικές και πολιτικές συνθήκες είχαν μεταβληθεί και το διεθνές νομισματικό σύστημα περνούσε από το καθεστώς των σταθερών ισοτιμιών σε καθεστώς ελεγχόμενων διακυμάνσεων. Τότε – το 1975 – ο Ζολώτας εισηγείται στον Καραμανλή, τον Κωνσταντίνο βεβαίως, να αποφασίσει η Βουλή, - κάπως στα μουλωχτά με κάποια τροπολογία σε κάποιο νόμο – ότι λόγω των διαταραγμένων διεθνών συνθηκών και χωρίς να γίνεται επίσημα κάποια υποτίμηση, η ισοτιμία της δραχμής με τα ξένα νομίσματα, εν απουσία αγοράς συναλλάγματος στην Ελλάδα, θα καθορίζεται καθημερινώς από το Δελτίο τιμών ξένων νομισμάτων της Τραπέζης της Ελλάδος. Αυτό ήταν! Κανείς δεν πήρε χαμπάρι τίποτα και η ελληνική συναλλαγματική πολιτική πέρασε από το ένα άκρο στο άλλο..
No comments:
Post a Comment