Η Ιρλανδία ήταν η δεύτερη χώρα μετά την Ελλάδα που μπήκε στο πρόγραμμα διάσωσης της ΕΕ ύστερα από την πτώχευση του τραπεζικού της συστήματος. Και είναι η πρώτη που βγήκε εδώ και λίγες ημέρες από αυτό, επανερχόμενη στη χρηματοδότησή της από την αγορά ομολόγων. Η Ελλάδα είναι η πρώτη που αντιμετώπισε την κρίση και οι επίσημοι προβλέπουν την έξοδο στις αγορές σε έναν χρόνο. Είναι αυτή η πρόβλεψη ρεαλιστική;
Εχει ενδιαφέρον να δούμε συνοπτικά σε τι διαφοροποιήθηκαν και σε τι όχι οι δύο χώρες σε σχέση με την αντιμετώπιση της κρίσης, ώστε να συμπεράνουμε αν είναι εφικτή η επιστροφή στην υπαρκτή ομαλότητα.
1. Η Ιρλανδία χρειάστηκε να χρηματοδοτήσει τα ελλείμματά της από την τρόικα (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ) για να καλύψει τη ζημιά των τραπεζών της, η οποία προήλθε από τη φούσκα ακινήτων. Την οποία δανειοδοτούσαν χωρίς όρια οι τρεις συστημικές της τράπεζες. Το κράτος δεν είχε ελλείμματα. Αντίθετα, η χώρα μας είχε υγιείς συστημικές τράπεζες που έπεσαν θύματα της δημοσιονομικής εκτροπής του κράτους...
Καλημέρα Αντώνη
ReplyDelete(άρχισα να σου γράφω το πρωί, συνέχισα το μεσημέρι και τελειώνω τώρα)
Οι θέσεις σου με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο. Μερικές παρατηρήσεις ενισχυτικές των λεγομένων σου:
-διάσωση τραπεζών στην Ιρλανδία: θεωρήθηκε σκάνδαλο από πολλούς γιατί η απόφαση να σωθεί ο τραπεζικός τομέας με χρήματα των φορολογουμένων ελήφθη την ύστατη στιγμή με κριτήρια περισσότερο κομματικά παρά οτιδήποτε άλλο, μια και στις αποφάσεις των τραπεζών που οδήγησαν στη φούσκα συμμετείχαν στελέχη των δύο μεγαλύτερων κομμάτων μέσω διορισμένων διοικήσεων.
-στις μεγάλες εταιρείες που έχουν διαλέξει την Ιρλανδία για την κύρια Ευρωπαική τους βάση θα προσέθετα την INTEL για πολλούς λόγους , κυρίως όμως γιατί με τις νέες τεχνολογίες, δημιουργεί clusters, διεξάγει έρευνα, κρατάει τις θέσεις εργασίας και εξειδικευμένο προσωπικό, δημιουργεί κύκλους ΜΜΕπιχειρήσεων γύρω της κλπ.
-μια ριζική αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα έγινε μερικά χρόνια πριν χτυπηθεί η χώρα από τη κρίση, μετά από μεγάλη διαβούλευση με τα συνδικάτα και η οποία κατέληξε σε μια σύγχρονη δημόσια διοίκηση που λειτουργεί (αν και όχι τέλεια ) για το κοινό συμφέρον
-στη σταθερή πολιτική προσέλκυσης επενδύσεων στη χώρα από όλες τις κυβερνήσεις και τη δημόσια διοίκηση, να προσθέσουμε και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα: της αγγλικής γλώσσας, της τεράστιας ομογένειας, (μόνο στις ΗΠΑ ζουν 40 εκατομ. Ιρλανδοί), είναι η πρώτη ευρωπαική χώρα που συναντά κανείς ερχόμενος από τον Ατλαντικό, το ειδικό φορολογικό καθεστώς κλπ
- να μη λησμονούμε τη μεγάλη ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών την εποχή του κελτικού τίγρη, που οδήγησε και στην δημιουργία ενός καλά εκπαιδευμένου εργατικού δυναμικού στους σχετικούς τομείς
-όπως σωστά λες, υπάρχει αποτελεσματική εκπαίδευση τουλάχιστον στον τριτοβάθμιο τομέα, όχι μόνο της εξαιρετικής φήμης και ποιότητας μερικών πανεπιστημίων όπως το Trinity College του Δουβλίνου, αλλά και γιατί δεν είναι εύκολο να μπει κάποιος σε καλό πανεπιστήμιο, τα κριτήρια είναι αυστηρά και εφαρμόζονται, όπως και οι νόμοι
-όσον αφορά τη μετανάστευση το κύμα προς Αμερική , Αυστραλία και Ενωμένο Βασίλειο είναι ξανά μεγάλο, να μην ξεχνάμε ότι οι Ιρλανδοί μετανάστες έχουν το τεράστιο πλεονέκτημα της γλώσσας. Οι οικονομικοί μετανάστες που είχαν πλημυρίσει την χώρα την εποχή των παχιών αγελάδων (κυρίως δούλευαν στον κλάδο των υπηρεσιών) έχουν πλέον εξαφανιστεί.
Κλείνοντας έχω διαβάσει τις 60 πρώτες σελίδες από το Αόρατο Ρήγμα του Αρ. Δοξιάδη και οφείλω να πω ότι μέχρι τώρα έχω εντυπωσιαστεί από την ποιότητα της ανάλυσης και την εξήγηση που δίνει ο συγγραφέας για τους λόγους που μας οδήγησαν στη κρίση και οι οποίοι ταιριάζουν και συμπληρώνουν τη δική σου ανάλυση.
Σε χαιρετώ
Κώστας
Κώστα ευχαριστώ για το σχόλιο. Είναι όχι απλά συμπληρωματικό, αλλά εξ ίσου αποκαλυπτικό με το άρθρο..
ReplyDelete