''Ζαχαρί. Τις θυμάμαι καλά τις τελευταίες γόβες της γιαγιάς μου. Ήμουν μαζί όταν τις αγόρασε.
Σκεφτόμουν από μέσα μου ότι κάνει βλακείες αλλά για γρια γυναίκα δεν έβλεπα μέλλον ούτε παρόν. Εγώ τότε έψαχνα τα πρωτοποριακά και τα επαναστατικά.
Υπερβολικά ψηλό τακούνι, στενή φόρμα και σκληρό περίβλημα. Ζαχαρί ελαφρώς περλέ. Ήταν σε ένα δευτεροκλασσάτο μαγαζί σε εμπορική γειτονιά που άλλοτε δεν πάταγε το πόδι της. Τις αγόραζε με πλήρη συνείδηση ότι ήταν στα πλαίσια εκπτώσεων. Εμπορικών αλλά και άλλων, ανομολόγητων. Δεν ήξερε πια καλά τα μαγαζιά, είχε βαριεστήσει να το ψάξει το πράγμα όπως παλιά και αγνοούσε τις τελευταίες επιταγές της μόδας. Διαφορετικά θα ήξερε ότι τα μυτερά παπούτσια ήταν ντεμοντέ. Αλλά στο κάτω κάτω για την ηλικία και τις προσμονές της καλές ήταν. Αγνοούσε ακόμα ότι γερνώντας ο άνθρωπος χάνει σε μυϊκό ιστό αλλά φαρδαίνει στα άκρα. Παπούτσια δαχτυλίδια πάρτα κάτω!
Τα παπούτσια αυτά αγοράστηκαν σύμφωνα με τον κανόνα αγορών της γιαγιάς. Κι αν δε μου κάνει θα το κάνω εγώ να μου κάνει. Στενό, μικρό και στενάχωρο αυτό πρέπει να φοράω αυτό φοράω. Τι κι αν πονάει είναι κομψό. Τελεία και παύλα..''
super!
ReplyDelete