ΑΓΚΑΘΑ ΚΡΙΣΤΙ ''ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΕΞΠΡΕΣ ΟΡΙΑΝ'' (ΛΥΧΝΑΡΙ) μια κριτική ανάλυση του Αντώνη Γκόλτσου

Εν πρώτοις, το όνομα: “Hercule Poirot”.

Ή, σε καθόλου ελεύθερη μετάφραση: το “Ηράκλειο πράσο”. “Πράσο”, αφού, στα γαλλικά, το “poirot” μπορεί να μην σημαίνει τίποτε, αλλά, ακουστικά, προφέρεται/ακούγεται ακριβώς όπως το “poireau” (“πράσο”).

Η μεγάλη Αγγλίδα Κυρία θα μεγεθύνει συστηματικά την απόσταση ανάμεσα στην ταπεινή εικόνα του ήρωά της και στους φρενήρεις μαιάνδρους του μυαλού του.

Μήπως και η πρώτη εμφάνιση του δαιμόνιου Βέλγου (άλλο οξύμωρο, κατά τους Γάλλους...) στο “Έγκλημα στο εξπρές οριάν” δεν εμπίπτει στην πρόθεση παγίδευσης του αναγνώστη σε μιαν εικόνα απαξίωσης; “Σε μια πόρτα της κλινάμαξας στεκόταν ένας νεαρός Γάλλος υπολοχαγός, με ολοκαίνουργια στολή και συνομιλούσε με ένα ανθρωπάκο, που ολόκληρο σχεδόν το κεφάλι του ήταν τυλιγμένο σ’ ένα χοντρό κασκόλ. Φαινόντουσαν μόνο η άκρη μιας κατακόκκινης από το κρύο μύτης και οι αιχμές ενός μουστακιού” (σελ. 11). Και, αμέσως μετά, “...Ο κοντός ανθρωπάκος έβγαλε το καπέλο του. Τι παράξενο που ήταν το κεφάλι του! Έμοιαζε με αυγό! Παρά την ταλαιπωρία της, η Μαίρη Ντέμπενχαμ, δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και χαμογέλασε. Ένας γελοίος μικροκαμωμένος ανθρωπάκος. Ήταν από εκείνους, που δεν μπορούσε να τους πάρει κανείς στα σοβαρά” (σελ. 14).[1]

---

[1] Αποτολμώντας ένα τεράστιο -και κατ’ αυτό ριψοκίνδυνο- άλμα, μήπως και ο Μπέκας του Μαρή δεν προσπαθεί να παγιδέψει τον απέναντί του, μέσω της απελπιστικά κοινότοπης εμφάνισής του;

Διαβάστε περισσότερα..