''Στα προηγούμενα μου δόθηκε η ευκαιρία να τονίσω ότι εν τέλει τα αίτια του «δημοσιονομικού» μας ναυαγίου είναι πολιτισμικά, καθώς βαραίνει την παραδόσιμη κουλτούρα μας το στοιχείο της μερικότητας. Αναπαραγόμενη η κουλτούρα της μερικότητας μεταβάλλει το δημόσιο σε πεδίο εξυπηρετήσεως κομματικών επιδιώξεων και πελατειακών σχέσεως εις βάρος του γενικού συμφέροντος – θεσμοθετεί την ιδιοτέλεια και περιορίζει την αλληλεγγύη μεταξύ ατόμων με δεσμούς συγγένειας, συντεχνιακούς είτε εντοπιότητας. Στον ξεπεσμό του κράτους αντιστέκονται» οι πολίτες με την φοροδιαφυγή και την διαφθορά. Η αλληλεγγύη μας βγάζει από την διασπαστική μερικότητα σε ένα πλατύτερο αίσθημα ενότητας, μια εμπιστοσύνη η οποία υπολογίζει την αξιοπρέπεια του άλλου και απαγορεύει ηθικά να παραβιασθεί η ευαισθησία στο όνομα της τεχνογνωσίας και της αποτελεσματικότητος. Αφ’ ης στιγμής δεν πρόκειται για λειτουργικό αλλά για πνευματικό πρόβλημα, μετέχει της λύσεως και η κατανόηση του. Περνούμε κρίσι εμπιστοσύνης η οποία..''
No comments:
Post a Comment