ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΡΙΤΣΑΣ ΜΑΣΟΥΡΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK. ΛΕΞΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ''ΑΛΤΣΧΑΙΜΕΡ''

Μιά μέρα στα Κύθηρα , άκουγα τον πατέρα να διηγείται για πολλοστή φορά την εμπειρία του από την σύλληψή του την κατοχή ''..Και μου λέει ο Ράλφ -αυστριακός δεσμοφύλακας στα κρατητήρια της Μέρλιν. Μά πώς εσείς ένας διανοούμενος στρέφεστε κατά της Γερμανίας που γέννησε έναν Γκέτε, έναν Σίλλερ? Και απαντάω εγώ. Μα δεν δεν στρέφομαι κατά της Γερμανίας. Κατά του ναζισμού αγωνίζομαι. Να, και ο γιός μου μεταφράζει γερμανούς ποιητές..'' 

Δεν πισυεύω στ' αυτιά μου.Και του λέω,

''Πατέρα, εγώ το 1942 δεν είχα γεννηθεί..''

Το σκέφτεται λίγο και ελαφρά ενοχλημένος γυρίζει και μου λέει

''Εσύ καλά τα λες. Αλλά εγώ το είπα..''

Αυτό μου θύμισε το κείμενο που ακολουθεί της Ρίτσας της Μασούρα.

Α.Τ.

''Η δική μου μητέρα είχε την ατυχία να βυθιστεί νωρίς στη νόσο του Αλτζχάιμερ. Αυτή η ωραία και δυναμική γυναίκα έχασε τη διαδρομή του νου στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της αμνησίας κι έτσι έσπρωξε τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής της. Μάλλον μαζί τα σπρώξαμε, με εμένα παρούσα κι εκείνη απούσα. Θυμάμαι όμως κάτι που με συγκλόνισε και που εξακολουθεί να με αναστατώνει σήμερα και για πάντα. `Ηταν καλοκαίρι του 2004. Εγώ διακοπές στη Σάμο με φίλους. Εκείνη με τη γυναίκα και τη γιαγιά στο διαμέρισμα. Κλασσική ομαλότητα. Και ξαφνικά χρειάζεται να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο για μια μάλλον ασήμαντη αιτία. Ωστόσο, ναι, βρέθηκε στο ιατρικό κέντρο. Με ειδοποίησαν και άψε σβήσε μάζεψα τα μαγιό μου και τα παρεό μου και επέστρεψα στην Αθήνα, έκανα ένα μπάνιο και πήρα το δρόμο για το νοσοκομείο, πιστεύοντας ότι ήταν μια ακόμη ιστορία σαν αυτές που είχα ζήσει άπειρες φορές τα τελευταία 15 χρόνια.Μπαίνοντας στο δωμάτιο, χαιρέτησα τη διπλανή κυρία, τη γυναίκα που τη φρόντιζε και την είδα πεντακάθαρη,ήρεμη, όμορφη θα έλεγα, αλλά δεν της είπα τίποτα, αντίθετα ρώτησα τη γυναίκα τα κλασσικά : τί λέει ο γιατρός κλπ.Προς στιγμήν ένοιωσα το βλέμμα της να καρφώνεται πάνω μου, αλλά δεν έδωσα σημασία. Ήξερα ότι δεν με γνώριζε. Δεν ήξερε πια ποιά είμαι! Αλλωστε δεν μιλούσε. Η φωνή της είχε χαθεί. Πότε πότε κινούσε τα χείλη της, αλλά δεν μπορούσες να καταλάβεις τί ήθελε, ποτέ, μα ποτέ. Μόνο διαισθητικά αντιδρούσαμε. Οπότε ξαφνικά την ακούω να λέει : Ρίτσα, δεν με φίλησες σήμερα !!!!!! Σοκαρισμένη και προσπαθώντας να καταλάβω αν όντως εκείνη ήταν που είχε μιλήσει, έτρεξα στην αγκαλιά της την έσφιξα δυνατά, τη γέμισα φιλιά κι εκείνη μου είπε "σε ευχαριστώ". Λίγες ώρες αργότερα "έφυγε"! Ρίτσα Μσούρα

Σήμερα, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, θα θελα να την είχα σε μια γωνιά κι ας μη μιλούσε. Η παρουσία της θα μου έδινε δύναμη για το αύριο.

Χρόνια πολλά στις μάνες. Να τις αγαπάτε και να μην ξεχνάτε να τις φιλάτε πότε πότε.

ΡΙΤΣΑ ΜΑΣΟΥΡΑ