ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
Οι ψίθυροι έγιναν υποψίες. Κι αυτές με τη σειρά τους απορίες. Και
μετά τις εκλογές βεβαιότητες. «Η Ευρώπη στηρίζει Τσίπρα» ψιθύριζαν τότε.
«Γι' αυτό δεν μας βοηθάει. Τους λέμε, δώστε μερικές μνημονιακές
υποχρεώσεις να κλείσουμε το πακέτο πριν από τις εκλογές». Αλλιώς θα
έχετε τον Τσίπρα. Κι αυτοί ψυχρά τους απαντούσαν πως οι συμφωνίες
γίνονται με κράτη και όχι με κόμματα.
Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες. Τρύγησαν ψήφους αγανακτισμένων
κι έφεραν την Αριστερά. Πρώτη φορά. Κι ύστερα - παρά το
μπάχαλο Βαρουφάκη και τα 80 δισ. καπέλο - δεύτερη φορά. Και τότε
όλοι κατάλαβαν ότι αυτά ήταν παγιωμένες πολιτικές τουλάχιστον μετά τις
ευρωεκλογές: τα φιλιά του Γιούνκερ, οι αγκαλίτσες της Μέρκελ και του
Ολάντ, τα σκληρά του Σόιμπλε, όλα ήταν όψεις του ίδιου μηνύματος:
«Κυρίες και κύριοι, τελειώνετε. Ολα αυτά τα χρόνια αποδείξατε ότι δεν θα
τα καταφέρετε όπως οι υπόλοιποι. Ο μουντζούρης θα πέσει λοιπόν στον
ονειροπαρμένο. Κι αυτός, ή θα μας αδειάσει τη γωνιά με τον Λαφαζάνη του ή
θα σκάσει ανώμαλα και σαν καρπούζι θα αποκαλύψει τα κόκκινα εντόσθιά
του. Και μάλλον το δεύτερο θα συμβεί, αφού το καρπούζι είναι μεν κόκκινο
απ' έξω, αλλά φοβισμένος Δον Κιχώτης μέσα».
Aγαπητέ κύριε Τριφύλλη,
ReplyDeleteΜερικές φορές η δοκιμιακή γραφή είναι πιο πολιτική από τις πολιτικές επιχειρηματολογίες.
Πολύ καλό το άρθρο.
Θα πρέπει όμως, όχι ένας ημιμαθής μεσοαστός, "τρομάρα" μας,
μικροαστός είναι, και ακόμη χειρότερα, "νεόπλουτος μικροαστός",
να γνωρίσει ίσως έστω την λεκτική σύνθεση "homme d'Etat".
Πώς να ανανεώσεις το πολιτικό σύστημα, όταν στην σύγχρονη Ελλάδα,
δεν υπάρχουν "πολιτικές ιδεολογίες" αλλά μόνο "παραταξιακές μυθεύσεις",
όταν δεν υπάρχει "ιδεολογία και ήθος του κράτους", που να ξεχωρίζει από
τις πολιτικές ιδεολογίες ως πεδίο θεσμικής πράξης. Πώς να γίνει αλλαγή του
συστήματος όταν δεν έχει "πολιτικό προσωπικό που να μπορεί να αισθανθεί
homme ή femme d'Etat", να αντιληφθεί ή να υποψιαστεί έστω, "τι είναι αυτό;;"
Που να γνωρίζει ο άνθρωπος το "πλην Λακεδαιμονίων".
Αυτά είναι μικρά γράμματα για τους καθημερινούς "δωρεάν" επαναστάτες
των καταλήψεων.
Δεν κατηγορώ την κοινωνία και τους ανθρώπους με τους οποίους "ζω", δεν έχει νόημα.
Δεν γνωρίζω πλέον, πώς να συμμετέχω, σε κάποιον άξια σημασίας ορθολογικό
και ανθρώπινο μετασχηματισμό της. Το Ποτάμι είναι μια κάποια λύση.
Οι "Επίγονοι", της Αριστεράς ξέχασαν ότι η Πρόοδος που υποσχέθηκαν, ήταν
η κύρια "Πολιτική ιδεολογία" ολόκληρης της "μαχόμενης" τότε αστικής τάξης, του 17 και
18ου αιώνα. Η ήττα των Φεουδαρχών, έφερε κατά τον 19 αιώνα την Προμηθεϊκή Πρόοδο,
της νέας αστικής τάξης.
Η αριστερά όμως της αγροτικής-φεουδαρχίας-ημιφεουδαρχίας, του "χθόνιου" χριστιανισμού
της ρωσικής κοινωνίας, έφερε την "νομεκλατούρα".
Αντε τώρα να βρει άκρη ο κ. Λαφαζάνης και ο κ. Κατρούγκαλος.
Οι άνθρωποι βολοδέρνουν στην "αμάθεια".
Ούτε καν βλέπουν, όχι να "παρατηρούν", που είναι πράξη γνώσης, ούτε καν βλέπουν,
την πραγματικότητα.
Η πραγματική δεξιά με κόκκινο ένδυμα.
'Ιδωμεν.!!!!
Καλή μας δύναμη.
Α Παπαρίζος
George Troullakis
ReplyDelete47 mins ·
Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΩΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ
Διαβάζοντας το μελαγχολικό αρθρο του Trifyllis Antonis απο τα χθεσινά ΝΕΑ που παρατίθεται,δεν μπορείς παρα να αναλογισθείς που βρισκόμαστε και που πάμε ,τώρα πια που τα ψέμματα τέλειωσαν και η επαφή με τον τοίχο είναι γεγονός.
Τωρα που σαν οδηγούς έχομε τους πλέον αδαείς και τους επιμηθείς,συνειδητοποιούμε ότι χωρίς τις ευρωπαϊκές μπάρες ασφαλείας και τη κινητήρια δύναμη του ευρώ ,σωτηρία δεν έχομε και κινδυνεύομε με εκτροχιασμό.
Για το καλό κυρίως της πατρίδας ,εύχομαι η ηγεσία να μην δικαιώσει τη ρήση "μωραίνει Κύριος όν βούλεται απωλέσαι"
Ευχόμεθα ολοψύχος κ. Τρουλάκη. Πλην όμως τα σημάδια και οιωνοί δεν επιτρέπυν αισιοδοξία. Ιδώς αν συγκρινόμεθα με Πορτογαλία και Ιρλανδία
ReplyDelete