Σκαρφαλωμένη στο κουβούκλιο της νταλίκας, με τα πόδια απλωμένα στο
παρμπρίζ, η δωδεκάχρονη Σωτηρία φεύγει μακριά απ’ το οικογενειακό σπίτι.
Δίπλα της, βαρύς αλλά τρυφερός, ο σχεδόν άγνωστος πατέρας της οδηγεί το
ογκωδέστατο τέρας της ασφάλτου που χαϊδευτικά αποκαλεί «Καραϊσκάκη».
Μια ζωή έχει λιώσει στο τιμόνι βγάζοντας τα προς το ζην και ξεφεύγοντας
από μια οικογένεια που διαρκώς τον διώχνει. Η γυναίκα του νευροπαθής,
χαροκαμένη, μες στα μαύρα, αδυνατεί να ξεπεράσει τη φρίκη των σφαγμένων
της γονιών πριν από σαράντα χρόνια στις γερμανικές εκτελέσεις του
Διστόμου. Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’80, στα πρώτα χρόνια
του ΠΑΣΟΚ, ανάμεσα σε βιοπαλαιστές που ζουν με αγίους τους τον Μαρξ,
τον Ενγκελς και τον Αρη Βελουχιώτη. Πρόκειται για τη βαθιά Ελλάδα, για
ανθρώπους ψημένους στη ζωή, που δεν ξέρουν να εκφρασθούν αλλά νιώθουν·
πρόκειται για μια Ελλάδα αυθεντική και συνάμα ιδεοληπτική, για ανθρώπους
με όνειρα ρευστά, που ωστόσο ξέρουν να αφουγκράζονται τόσο τα άψυχα
εργαλεία της δουλειάς όσο και τους κοντινούς τους..
No comments:
Post a Comment